Οδοιπορικό 1953

       Αργά, με το σούρουπο, επισκέφτηκα το Γιαννάκη στο θάλαμο. Τα μάτια του άναβαν σαν τον υδράργυρο που ανεβαίνει επικίνδυνα. Αύριο φεύγουμε. Δοκιμάσαμε τον ήλιο τον καυτό μαζί. Ήπιαμε τα βράχια, την άνυδρη πέτρα, τα λατομεία πιο άσπρα από το φως και οι λεμονάδες ήταν απρόσιτες, α, η Αθήνα μια υπόσχεση μόνο. 
       Το Σάββατο, στην επιθεώρηση, είδα τις τυλιγμένες κουβέρτες. Ο θάλαμος σκοτείνιαζε με τη βροχή, ο θάλαμος βράδιαζε σαν τον υδράργυρο που χαμηλώνει με το πρώτο φθινόπωρο. Το στρατόπεδο ερημώνει. 
        Γνώρισα το βήμα του από το παράθυρο. Πήδηξε σ' ένα τζαίημς κι έφυγε. 
         Η βροχή δεν σταμάτησε όλο το Σεπτέμβρη. 

Νίκος Αλέξης Ασλάνογλου
από τη συλλογή Δύσκολος θάνατος, 1950-1953