Πέμπτη 15 Ιουνίου 2017

Ήσουν εκεί

Ήθελα τόσα να σου πω
μα ήτανε στ' όνειρο κι οι λέξεις
πήγαιναν αλλού κι εγώ
δεν ήξερα ποιος ήσουν, μάνα
ή πατέρας, αδερφός, εκείνος 
ο λυτρωτικός εξομολόγος,
των δέκα χρόνων μου η καλη 
δασκάλα, κάποιος άλλος, ήθελα 
τόσα να σου πω γιατί περάσαν
χρόνια και χρόνια κι η ζωή
τελειώνει κι όσα μένουν
κατακάθι όλο βαραίνουν,
τα ριζικά που ορίσανε
το ριζικό μας, φτάνουν
μαζί μας ως την άκρη, ασήκωτα
μας πνίγουν, κι ήσουν 
εκεί, δεν είχα τρόπο 
να σου πω κι όλο μιλούσα, τίποτα
δεν έλεγα γιατί
ήμασταν στ' όνειρο κι οι δυο
τόσο κοντά χαμένοι

έτσι συμβαίνει στ' όνειρο, έτσι όταν
έχουν περάσει χρόνια 
και χρόνια, βρίσκεσαι
στην άκρη και κανείς
δεν είναι πια κανείς που ήσουν
παιδί κι ήταν μεγάλος, πώς, 
ποιος μέσα στ' όνειρο ν' ακούσει,
να γνωρίσει γλώσσα παιδική
φτασμένη ως τα ψελλίσμοατα του τέλους;


Σωτήρης Σαράκης
από τη συλλογή Στο σιδεράδικο της Λήμνου, 2017
Ενότητα Ο κόσμος

2 σχόλια:

Rosa Mund είπε...

Δε βρίσκω τα λόγια για να πω πόσο με αγγίζει αυτό το ποίημα. Τόσο, που ξεκουνήθηκα για να σχολιάσω, αγαπημένε ποιητή.

Poet είπε...

Πολύ καλά έκανες, ρομαντική μου Ροζαμούνδη. «Το ποίημα είναι πλάσμα ζωντανό, που ελλοχεύει μέσα στην ομίχλη ...» και όταν αποφασίζει να εμφανιστεί, προκαλεί δέος σε όλους μας.