Ποιητές ανοιχτών θαλασσών ή Ωκεανογραφία εσωτερικου χώρου

Και βέβαια

δεν διέπλευσαν τους ωκεανούς

ούτε συνέλεξαν ποτέ ιζήματα πυθμένα

μέχρι την ώρα που άκουσαν

για τις φθορίζουσες σκιές

που τις διεγείρει εύκολα η ακτινοβολία

για τη ναυτία των παλιρροιών

και των φυκιών τις επικίνδυνες ανθήσεις

για συσκευές που θύμιζαν

παλιό ρολόι κούκο

και που κατέγραφαν μ’ αυτές

τη στάθμη της αλήθειας

(χαλάνε τελευταία συνεχώς

κι άπατα μες στα ποιήματα

πηγαίνουνε τα λόγια)

και έκτοτε προσάραξαν

στο σπίτι τα ναυάγια

ένας σταθμός παρακολούθησης πλωτός

κατέλαβε τους χώρους εργασίας

κι οι δειγματοληψίες του αιωρούμενου κενού

μπήκαν στο μικροσκόπιο.

Τι είν’ αυτό

που επαίρεται και κλαίγεται συγχρόνως;

Τι σπινθηροβολεί κι αμφισβητεί

και στη βροχή τρομάζει;

Τι φλέγεται;

Τι ψεύδεται;

Τι διάτρητο κρυώνει

κι εμπρός μας συνωμοτικά

ρίχνει τα αντικλείδια

τα θαυμαστά να μας φανερωθούν

τα τρομερά να λάμψουν;

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου

από τη συλλογή Αφόρετα θαύματα, 2017