Που αλόγιστα αλώνιζαν σε αγριεμένες θάλασσες
Ταξιδεύαμε αδιάκοπα πάνω σ' ένα μικρό φτερό ή ένα άχυρο
Την υπέροχη απολαμβάνοντας απομόνωση στο δρομολόγιό μας.
Τα βράδια όμως αναχωρούσαμε για άλλη διάσταση
Γιατί ο κόσμος τούτος είχε αρχίσει απ' την άκρη να φυραίνει.
Απροσάρμοστοι σε μια κοινωνία αδιάφορη κι απάνθρωπη
Ρουφούσαμε όπως παλιά νέκταρ απ' τ' αγιοκλήματα
Μέλι και αναθήματα απ' τις κοιλάδες των χειλιών μας
Εκπρόθεσμα εισπράττοντας γραμμάτια ζωής χωρίς αντίκρισμα.
Στο τέλος κρυβόμαστε σε κρύπτες σαρκικές και χειροποίητες χαράδρες
Στα πιο δυσπρόσιτα περάσματα της σκέψης
Μερίσματα αγοράζοντας χαράς στην πιο μεγάλη ανασκαφή της ουτοπίας.
Νίκος Μυλόπουλος
από τη συλλογή Όπως η θάλασσα με το αύριο, 2016
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου