Ένα λιβάδι μέσα στην ομίχλη που ονειρεύεται

Πεθαίνω σ’ έναν τόπο μακρινό

και χαιρετώ το φως μ’ ευγνωμοσύνη                                                                                        

ήμουν ένα κοχύλι σε τούτη την απόκοσμη ακτή 

που πάνω του γαντζώθηκε των φόβων η αρμύρα.

Τώρα που τραγουδώ το ύστατο αντίο

δίπλα μου θέλω φάτσες γελαστές

για να ξεχνώ πως το σκοτάδι πότισε  

τον κήπο της ψυχής μου

οι παπαρούνες στα λιβάδια θα μαραίνονται     

κι εγώ τα μάτια μου θα κλείσω τρυφερά

θα μείνω ξένο σώμα μέσα σ’ ερείπια παλιά  

και σε τετράδια ξεχασμένα.

Πεθαίνω σ’ έναν τόπο μακρινό                                                                                                      

κι ένα θαμπό αστέρι θα κρυφτεί μες στο παλτό μου                                                                 

θαμπό σαν την αλήθεια μου

τι να μου κάνει ο θάνατος αφού ποτέ δεν έζησα σ’ αυτό το αχρείο σώμα;

Χρήστος Κάρτας

αδημοσίευτο