μετρώντας τους καιρούς και τις ανάγκες,
θελήσαμε να διαπλεύσουμε τη θάλασσα,
αυτόν τον δίχως τέλος και αρχή ωκεανό.
Την απεραντωσύνη της ζωής.
Τώρα, στον απολογισμό, μας μένει πια η χαρά,
που έτσι προσεχτικοί δε ναυαγήσαμε,
που έτσι προσεχτικοί δε βυθιστήκαμε.
Αλλά θα μας πεθαίνει και η ασίγαστη η πίκρα,
που έτσι όπως ήμασταν πολύ προσεχτικοί
μάλλον δεν είδαμε τα πιο ωραία του κόσμου
τα μέρη και τους παραμυθένιους τους μεσημβρινούς.
Πάρις Δ. Ξεπουλιάς
από τη συλλογή Παρένθεση, 1996
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου