Πέμπτη 1 Σεπτεμβρίου 2016

Μονόλογος Σπουργίτη




Με τον πιο μικρό θόρυβο
Με την πιο ανεπαίσθητη κίνηση
Με το πλησίασμα των μεγάλων πουλιών
Με τη θέα της σφεντόνας σου
Φτεροκοπώ και χάνομαι.
Μα ύστερα όλα τα ξεχνώ∙ ξαναγυρνώ
Έτσι έχω μάθει από μικρό
Στον τόπο μου να ζω
Κι ας υποφέρω
Ας πονώ.

γνωρίζω, βέβαια, για τις επισκέψεις του φιδιού â στα χαμηλά κλαδιά της χαρουπιάς, της ζαμπουκιάς, της συκαμιάς όπου κουρνιάζω â είδα φτερούγες να τρεμοπαίζουν απ’ το φαρμάκι â άκουσα φωνές σπαραχτικές τα νυσταγμένα άυπνα βράδια â και χώθηκα βαθιά στις φυλλωσιές και στα σκοτάδια â είδα το φίδι να έρχεται και με το φως της ημέρας â το ύπουλο φίδι που δεν λέει να ξεκολλήσει â το βλέπουν όλα τα πουλιά â το βλέπουν όλα τα πουλιά της οικουμένης και σιωπούν â μα εγώ, εδώ θα ζήσω κι ας πονώ στον τόπο αυτό που αγαπώ â φάρος ακοίμητος â να προσδοκώ να ξεδιπλώσει τις φτερούγες του ξανά â του δίκαιου ήλιου πύρινος ένας κριτής αητός.



Νίκος Νικολάου - Χατζημιχαήλ
από τη συλλογή Πικρόλιθος, 2014


Δεν υπάρχουν σχόλια: