Άτιτλο (Κι έπειτα ήρθες εσύ απ' το πουθενά ...)

                                V

(Κι έπειτα, ήρθες εσύ απ`το “πουθενά”
κι ήταν εδώ το “πουθενά” ίσαμε να`ρθεις)
 
Κατάρτι μεσιανό ταιριάζει το μολύβι μου
και το χαρτί λευκό πανί που κυματίζει.
Κι είναι το πέλαο βαθύ κι ατέλειωτο
που σιωπηλά από τα μάτια μου αναβρύζει.
Πώς τόσο φως ξεχύθηκε μεμιάς, πώς ένα γύρω
μες στο μυαλό μου γιορτινή η μέρα απλώθηκε!
Κατάλευκη, αγνή, περιστεράκι τ`ουρανού
στο παραθύρι της καρδιάς, ήλιος χρυσός σηκώθηκε.
Και το τραγούδι μου μαζί μου συλλαβίζει


Δημήτρης Παπακωνσταντίνου
από την επικείμενη β' έκδοση στης συλλογής
Μικρή περιήγηση, 1996