Ό,τι γράφω είναι γεμάτο καφενεία (αποσπάσματα)

                                                            Στο Θωμά Κοροβίνη
     Ι

Ό, τι γράφω είναι γεμάτο καφενεία:
Μαρμάρινα τραπέζια, αρχαία ψυγεία, σκόνη, τσόχα.
Πατάρια όπου ποτέ κανείς δεν ανεβαίνει
Τηλεοράσεις ανοιχτές που ουδείς ποτέ προσέχει
(Εκτός κι αν είναι κάνα ματς, μάλιστα κάποιο ντέρμπι)
Και ραδιόφωνα ανοιχτά που ουδείς ποτέ ακούει.
Με γεροντάκια σε καρέκλες με καμπύλες πλάτες
Με τις απίθανες, τις πιο ετερόκλητες διακοσμήσεις
(Θα χρειαζόταν ένα ποίημα χωριστά μόνο για δαύτες)
Και - σπάνια πια - τ' απολιθώματα:  τζουκμποξ και φλιπεράκια
Ένα μπιλιάρδο ξεχασμένο, ένα ποδοσφαιράκι χάρβαλο
«Στο βάθος κήπος» πια, παρατημενα. 

   ΙΙ

Δε λέω «καφετέριες», προσοχή, λέω «καφενεία»
Εκείνες είναι χώροι αλλιώτικοι, με τις γελοίες τους μουσικές
Δε λέω «cafe», τα κομψεπίκομψα φλωράδικα
Μα ούτε και «ρακάδικα» -μη χέσω- δεν αντέχω,
Και ούτε βεβαίως - έσχατη πτώση - τα «ρακομελάδικα»,
Εγώ γουστάρω κρότο των ζαριών στο τάβλι. 


Δημήτρης Φύσσας
από τη συλλογή Εμένα μου λες, 
Ποιήματα 1997 - 2016, 2016