Το μόνο που ζητήσαμε

Έτσι όπως έσταζε διαυγής
με ορούς κι αντιβιώσεις
το θάνατο πατέρα μου τον ήπιες
στάλα στάλα

Όίον αγώνα έχει η ψυχή
χωριζόμενη εκ του σώματος
το είδαμε πολλές φορές
στα διπλανά κρεβάτια.
Κάποιοι διήγαν Μαραθώνιο
και άλλοι δρόμο αντοχής
μετ' εμποδίων
- μονάχα εσύ πατέρα μου ήσουν ο κατοστάρης -
και λίγο πριν το τέρμα τους
οι λιγοστοί οικείοι
- όχι, να μη χειροκροτούν,
να βρέχουν τα χειλάκια τους
με σπατουλίτσα και βαμπάκι.

Κι εμείς το μόνο που ζητήσαμε δειλά
λιγάκι πριν το τέλος
ήταν ένα παραβάν
ένα κρεβάτι με κουρτίνα
να τερματίσεις δίχως θεατές
εσύ
κι εγώ
που σου κρατούσα το σφυγμό
να μείνουμε μες της κουρτίνας την ψευδαίσθηση
για τελευταία φορά μονάχοι. 

Γιώτα Αργυροπούλου
δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Εμβόλιμον