Δυο μέρες μετά τον Δεκαπενταύγουστο

Μικρή, γλυκιά, υπέροχη φίλη, Ζωή
που ούτε μια στιγμή
δεν μου αρνήθηκες
το δάκρυ και τον πόνο,
το γέλιο και την ευτυχία.
Ζωή, που με συντρόφεψες
ως τα τώρα, ακούραστα,
σε κάθε βήμα μου.
Που ποτέ δεν τσιγκουνεύτηκες
να μου στέλνεις
λύπες και χαρές.
Άσε με πια να φύγω!
Κουράστηκα να σε κρατώ
από το χέρι.
Βαριά είναι τώρα τα βήματά μου
καθώς σ' ακολουθούν
στο δρόμο οπυ μου χαράζεις ...
Δεν θέλω πια να «παίξω».
Σ' αυτή την ήσυχη γωνιά
του πάρκου.
σ' αυτό το παγκάκι.
Να γείρω και να κοιμηθώ θέλω.
Και το πρωί,
σαν θα με βρουν οι φύλακες,
να μην ξυπνήσω άλλο πια ...

Τζούτζη Μαντζουράνη
από τη συλλογή Τα αδέσποτα ποιήματα, 2015