Τρίτη 16 Φεβρουαρίου 2016

Σιτιστής


Ακούγονται αλυχτίσματα όλη τη νύχτα και ουρλιαχτά. Ο σιτιστής ξαγρυπνά. Βλέπει τα πρόσωπα που στον σκοτάδι μακραίνουν και γίνονται ρύγχη. Που αναστατώνονται κι αδημονούν όταν οσμίζονται τη σάρκα. Αυτιά που γίνονται μυτερά και ευκίνητα και κρύβονται ακίνητα, μόλις κυματίσει ανάσα τον αέρα.
Ακούγονται αλυχτίσματα όλη τη νύχτα και ουρλιαχτά. Πολλοί ταράζονται στον ύπνο τους. Τα μικρά παιδιά χώνονται στο κρεβάτι των μανάδων τους. Μες στο σκοτάδι ξεγελιούνται πως είναι εφιάλτης τα κόκκινα τους μάτια και οι κυνόδοντες που γυαλίζουν κάτω απ' τα χείλη τους, τα σουφρωμένα για φιλί. Μες στο νανούρισμα ακούγεται κι ένα γρέζι. Σφυρίζει σιγανά και λίγο λίγο το πάει σε γρύλισμα. Μπερδεύεται με τα ροχαλητά, διαφεύγει ...
Όσοι ξυπνήσουν το πρωί γλυκίζουν την καινούρια μέρα με το χασμουρητό τους.
Ο σιτιστής σκύβει πάλι στη σούπα του.
Μπας και νικήσει αυτήν την άγρια πείνα
που απλώνεται στον κόσμο
σαν λεκές ...

Αρετή Γκανίδου
από τη συλλογή Χαράζει ο άλλος μου εαυτός, 2015

2 σχόλια:

Άστρια είπε...

Διάβασα αυτό το κείμενο αρκετές φορές..
Ίσως είναι που το διάβασα με πολλούς τρόπους.
Και με κάθε τρόπο άφηνε πίσω την αίσθηση του κακού που πλανάται γύρω, αλλά και τόσο κοντά και καιροφυλακτεί,.. και της "άγριας πείνας που απλώνεται στον κόσμο σαν λεκές..." Δυνατά λόγια...

Και είναι ίσως εκεί η άγρια πείνα των θηρίων, αλλά και η άγρια πείνα των φτωχών.

Αγαπημένε μας ποιητή καλό βραδάκι

Poet είπε...

Καλημέρα, Άστρια, με κάθε μέρα και πιο ανοιξιάτικη.

Ομολογώ ότι κι εγώ το ίδιο έκανα, διάβασα δηλαδή αρκετές φορές αυτό το πεζόμορφο ποίημα και συμφωνώ βέβαια για την αίσθηση του κακού και της άγριας πείνας. Ίσως, μάλιστα, η άγρια πείνα να επεκτείνεται και στην έλλειψή ελευθερίας, στην κάθε λογής καταπίεση που ασκείται και σήμερα σε πολλά μέρη του κόσμου. Δυνατό ποίημα, συμφωνώ.

Να είσαι καλά (στο διάστημα ή στον πλανήτη Γη).