Μνήμη Ορέστη Αλεξάκη
Μετράω τη ζωή μου με ποιήματα.
Τα χρόνια μου μονότονα γλιστρούν
πάνω στις ίδιες ράγες.
Αφήνουν πίσω τους τοπία βαθυπράσινα
και τους συντρόφους με τα χάλκινα φτερά
που κατεβαίνουν σε σταθμούς αλαργινούς
για μόνιμη εγκατάσταση στη μνήμη.
Μόνο το ποίημα σε πετάει όπου θες.
Στη θάλασσα, στο θάνατο, στο θαύμα.
Ενίοτε μπορεί πληγωθείς.
Οι λέξεις κόβουν σαν γυαλί
όμως το αίμα που σταλάζει στο χαρτί
είναι δικό σου.
Παρακαλώ σας μη με μαρτυρήσετε
σαν θα με βρούνε στο γραφείο μου σκυφτό
μ' ένα μολύβι κόκκινο στο χέρι.
Μην πείτε σε κανέναν πως δεν άντεξε
να γράψει άλλο ποίημα και απήλθε.
Χάρης Μελιτάς
από τη συλλογή Κυνηγώντας τον δολοφόνο μου, 2015
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
"Τόσο γυμνός που ντρέπομαι τη μνήμη
Τόσο τυφλός που βλέπω την αλήθεια
Τόσο πιστός που απόμεινα μονάχος "
Πόσο ντράπηκα για αυτή τη μοναξιά σου ποιητή......
φιλώ σε τρυφερά πολύ
Με την πρώτη βροχή του φθινοπώρου, βγαίνουν στα λιβάδια τα ξωτικά. Φυσικά για να πλανέψουν αθώους ποιητές. Κι εκείνοι τα καλωσορίζουν γιατί ... τι ζωή θα ήταν αυτή χωρίς φεγγαρόλουστα ξωτικά;
Δημοσίευση σχολίου