θα ξεσπούσε
θα ξέβραζε
θα κατάκαιγε
τους αρμούς των δισταγμών.
της λύπηςτα οξέα
του πόνου τα λίπη
του μόχθου την ξέρα.
αδηφάγα
μάτια
των ελαφρόμυαλων
μεσόκοπων
κυνηγών
του παρελθόντος
Το πράσινο της Βικτώριας
λησμονιάς
και θα έφερνε πίσω τουςτελευταίους
νοσταλγούς
Τε θλασμένη
Θλιμμένη/θαμμένη.
Bασιλική Ράπτη
από τη συλλογή Transitorium, 2015
2 σχόλια:
με τέτοια χρώματα φτερουγίζει η ψυχή μας,- στέκει πάνω απο τα καθημερινά-
προς τον κόσμο τ' ουρανού
πολύ ωραίο ποίημα
καλό βράδυ
θωμαή
Τα χρώματα είναι φως.
Χαίρομαι που σου άρεσε το ποίημα της Βασιλικής, Θωμαή. Καλό βράδυ.
Δημοσίευση σχολίου