Οι κλόουν

Βιολιά και πρόσωπα λευκά μπογιατισμένα.
Κόκκινες μύτες με στόματα χαμόγελα...
και μάτια με δάκρυα μπλε...
που το νεράκι της βροχής,
μια νύχτα...
τα ξεθώριασε.
Φανταχτερά κοστούμια και γάντια κίτρινα.
Φαρδιά παπούτσια, ψηλά καπέλα χάρτινα...
που η καταιγίδα της νυχτιάς,
τα μούσκεψε βαθιά...
αλύπητα,
τα σάπισε.
Αγαπητέ καθρέφτη,
δεν ήξερα πως το είδωλό σου σε τρομάζει!
Μη ρωτάς για τους κλόουν.
Ρώτα για μένα και για σένα.
Μη ρωτάς για το τσίρκο.
Ρώτα για τη δική μας τη ζωή.
Μη ρωτάς για μένα και για σένα.
Ρώτα για ό,τι ξεθώριασε.
Μη ρωτάς για τη ζωή μας...
Σάπισε κι αυτή...
από νυχτερινή βροχή αποκαλυπτικών δακρύων.
Μη ρωτάς για τους κλόουν.
Ήρθαν και έφυγαν.
Μη ρωτάς για το τσίρκο.
Πέρασε πια.


Άτη Σολέρτη
από τη συλλογή Ερημία παθών, 2012