Κλωνάρια, φύλλα, πέταλα

                                                         στη Νόρα και τον Άγη

Στις πλαγιές του παλιού μεταλλείου οι ρίζες των αιωνόβιων
πεύκων φτάνουν στις σκοτεινές γαλαρίες^. σιωπηλές
και ακατοίκητες.
Φυσούσε ο αέρας, ξεσήκωνε τις μυρωδιές^.  σφύριζε
διασχίζοντας το μεσημέρι, παίρνοντας μαζί του
ενδημικά και γηγενή κλωνάρια θάμνων.

Κάθομαι δίπλα στη λάμψη της λίμνης

οι κλώνοι της ιτιάς υποκλίνονται στο νερό.
Ολόγυρα τα βουνά του Τροόδους.
Ένα γεράκι διασχίζει σα νότα τον ορίζοντα.
Τα ζουζούνια, οι σαύρες, οι κάμπιες, το ενοχλητικό κουνούπι
κι οι πεταλούδες, ανοίγουν τις μέρες
με λεπτά ραμφίσματα^. αστραπές.
Ο κήπος ανασαίνει και το βουνό πλημυρίζει πράσινα κύματα.

Δε μου λείπει τίποτα, σκέφτομαι.

Οι διαστάσεις της φύσης ακαθόριστες
όπως ακαθόριστη είναι και η πορεία της ζωής.
Σημειώνω τη μέρα, το χρόνο, τη διαφάνεια του δάσους.
Σημειώνω τις πέτρες πάνω στις πέτρες
τον ήλιο, που μ’ ακολουθούσε σαν σκιά
την αράχνη, που κεντούσε κι ένωνε
κλωνάρια, φύλλα, πέταλα. 
Δε μου λείπει τίποτα.

Μετακινώ τις πέτρες, σκάβω το χώμα

φυτεύομαι ανάμεσα στα βότανα, να πάρω μυρωδιά.

Βοτανικός κήπος στο Μεταλλείο Αμιάντου

2 Αυγούστου, 2013

Λίλη Μιχαηλίδου
από τη συλλογή Αρένα, 2014
Ενότητα : επί σκέψεις