πεύκων φτάνουν στις σκοτεινές γαλαρίες. σιωπηλές
και ακατοίκητες.
Φυσούσε ο αέρας, ξεσήκωνε τις μυρωδιές. σφύριζε
διασχίζοντας το μεσημέρι, παίρνοντας μαζί του
ενδημικά και γηγενή κλωνάρια θάμνων.
Ολόγυρα τα βουνά του Τροόδους.
Ένα γεράκι διασχίζει σα νότα τον ορίζοντα.
Τα ζουζούνια, οι σαύρες, οι κάμπιες, το ενοχλητικό κουνούπι
κι οι πεταλούδες, ανοίγουν τις μέρες
με λεπτά ραμφίσματα. αστραπές.
Ο κήπος ανασαίνει και το βουνό πλημυρίζει πράσινα κύματα.
όπως ακαθόριστη είναι και η πορεία της ζωής.
Σημειώνω τη μέρα, το χρόνο, τη διαφάνεια του δάσους.
Σημειώνω τις πέτρες πάνω στις πέτρες
τον ήλιο, που μ’ ακολουθούσε σαν σκιά
την αράχνη, που κεντούσε κι ένωνε
κλωνάρια, φύλλα, πέταλα.
Δε μου λείπει τίποτα.
Λίλη Μιχαηλίδου
από τη συλλογή Αρένα, 2014
Ενότητα : επί σκέψεις
1 σχόλιο:
Με το ωραίο αυτό ποίημα ταύτισης με τη φύση και την πατρίδα, ολοκληρώνεται η παρουσίαση της ποιήτριας Λίλης Μιχαηλίδου. Με το άλλο εκείνο άρωμα της μεγαλονήσου.
Καλή δύναμη και καλή συνέχεια, Λίλη.
Δημοσίευση σχολίου