Πίνακας

Επέλεξα να σταθώ μπροστά του.

Τον κοιτάζω κατάματα.
Κάθεται στον τοίχο ολομόναχος με μόνη ανταμοιβή
την απορία στα βλέμματα αγνώστων.
Το κόκκινο χύθηκε άφθονο μουντζουρώνοντας το τοπίο.
Τα τζάμια ήτανε θολά^. θολός και ο ορίζοντας.
Μπορούσα όμως να δω μέσα από τα ανοιχτά
παραθυρόφυλλα ρούχα απλωμένα στα σκοινιά
σαν χορεύτριες, φύλλα ξερά κάτω στο χώμα
κι έναν δρόμο στενό χωρίς όνομα που οδηγούσε,
δεν ξέρω που.
Ο άνεμος ήταν σιωπηλός.  
Μια θολή ιστορία μέσα σε κάθε ανθρώπινη φιγούρα.
Μα η σκέψη του ζωγράφου Mher Chatinian ήτανε ξεκάθαρη.
Αυτά που βλέπω, είναι ό,τι το πινέλο του άφησε ελεύθερα
να ενωθούν με τις αισθήσεις και το στυλό μου.

Οι υπάκουες λέξεις μου, δίνουν απλά μια ερμηνεία

στις ανυπάκουες εκτάσεις των χεριών του.

Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης

Βανατζόρ, Οκτώβριος 2012

Λίλη Μιχαηλίδου
από τη συλλογή Αρένα, 2014
Ενότητα : επί σκέψεις