Μπαίνεις στο τρένο, λες θα κατεβείς
στον τελευταίο σταθμό, εκεί
που θα 'χεις ως την άκρη του εξαντλήσει
το δρόμο, θα 'χεις δει τα πάντα, θα 'χεις ζήσει
αυτό το υπέροχο, μοναδικό ταξίδι
που η τύχη σου έτσι γενναιόδωρη
βουλήθηκε, τυφλή, να σου χαρίσει, όμως κάτι
κάτι συμβαίνει εκεί, στον ενδιάμεσο σταθμό
και κατεβαίνεις, άσκοπα
σε δρόμους ασαφείς περιπλανιέσαι, χάνεσαι
σ' ερημιές ατέλειωτες, μόνο θυμάσαι
θυμάσαι ακόμα το ταξίδι που παράτησες
τον τελευταίο σταθμό που δε θα φτάσεις
ποτέ σου δεν θα δεις, πόσα έχεις χάσει, μόνη
παρηγοριά σου τώρα μια υποψία
φαίνεται αυτο το τρένο πως δεν έχει
δεν έχει τελευταίο σταθμό, κανείς δε φτάνει
εκεί, τυχαία
ο κάθε ταξιδιώτης ανεβαίνει, κατεβαίνει
δεν έχει το ταξίδι αυτό λογαριασμό
δικές σου ματαιότητες, δικές σου
πλάνες οι ενθουσιασμοί, τα σχέδια, μα ωστόσο
πώς ν' αντισταθείς, σε πνίγουν τα ερωτήματα,
ποιος ήταν
ο ενδιάμεσος σταθμός, γιατί κατέβηκες, πού πας
ποιος σ' έριξε σ' αυτές τις ερημιές
πώς έμπλεξες σ' αυτό το τρένο που δεν έχει
απάντηση καμιά, μόνο ερωτήματα
μόνο ερωτήματα και δρόμο χωρίς άκρη
χωρίς τέλος.
Σωτήρης Σαράκης
από τη συλλογή Η Τελετή, 2006,
Ενότητα : Προσεγγίσεις
Συγκεντρωτική έκδοση Στιγμή στο χάος,
Ποιήματα 1999-2010, 2014
4 σχόλια:
ωω!υπέροχο!
Η μοίρα του ανθρώπου !! Χαίρομαι που σου άρεσε, φίλε μου.
Εδω: https://glarenia.wordpress.com/, θα βρεις το τρενο της ζωής μας.
Φιλί και Γλαρένιες γκαλιές
Χαίρομαι που σου άρεσε τόσο πολύ το ποίημα ώστε το ανάρτησες στο ωραίο ιστολόγιό σου, βασίλισσα των γλάρων. Καλό βράδυ.
Δημοσίευση σχολίου