Δεν τα θυμούνται πια τα τραύματα, δεν έχουν μνήμη,
το σπαραγμό, το αίμα και την παραμόρφωση.
Βούλιαξαν όλα μαγικά και χάθηκαν.
Ήμερο φως, παρήγορο, φωτίζει τώρα τη μορφή τους
κι αχνό χαμόγελο, αράγιστο κι ωραίο.
Μοναχικοί, αλαφροϊσκιωτοι, σχεδόν παιδιά
Ίσως μόνο μ' έν' αδιόρατο παράπονο στα χείλη
κάτοχοι της πιο τέλειας ομορφιάς
οι αγαπημένοι μου κοιμούνται σε απρόσιτα άστρα.
Ανέστης Ευαγγέλου
από τη συλλογή Αφαίμαξη, "66-"70, 1971
Συγκεντρωτική έκδοση
Τα ποιήματα (1956-1993),2007
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου