Η υστάτη

Κι ενώ γέρνει στη δύση του ο ήλιος της ζωής του, της έρχεται έρωτας.

Έρωτας ύστατος, τραυματικός, παράξενος ωσάν οστεοπόρωση,

ξέφρενος σαν σουίνγκ

περνάει μέσα από το μεδούλι του αφιονισμένος,
πέρα ως πέρα ναρκωτικό
τον περιγράφει ολόκληρο, τον γυροφέρνει όλη τη μέρα εναγωνίως
μια παιχνιδιάρα δύση, εκστατική και γιορτινή σαν αίμα.

Ενώ λοιπόν γέρνει η ζωή του, ορμάει στην αρένα της καρδιάς του

ταύρος έρωτας. 

Και ξαφνικά ο μπάτσος του κορμιού του εκτινάσσεται ως πολυέλαιος,

η όραση γίνεται οξύτερη στου χαλασμού την ώρα,
η αφή από καπνός αναθρώσκων
σπίρτο που καίει το πρωινό του εγερτήριο,
μέχρι που στύσεις πρωινές επανέρχονται
πάθος ξεχασμένο, αρχεία ερείπια που αναστηλώνονται υβριδικά.

Όπως στα ματς, που τελευταίο λεπτό γίνεται φάση,
ένα αναπάντεχο μελέ και

«παίζετε» λέει ο διαιτητής, ο σεντερφόρ παίρνει την μπάλα και σουτάρει
κι ελάχιστα πριν λήξει ο αγώνας μπαίνει το γκολ
ενώ οι κερκίδες της ζωής του
σηκώνονται και αλαλάζουν με φρενίτιδα
που η ομάδα σώθηκε από τον υποβιβασμό
των γεραμάτων χωρίς νόημα, με την υστάτη αγαπημένη.

 

Γιάννης Καρατζόγλου

από τη συγκεντρωτική έκδοση 

Πηγαίος κώδικας, Ποιήματα 1964-2009, 2009