δέκατο τρίτο υπόγειο

τι φοβερό το πρόσωπο της μοναξιάς
τρεις σειρές δόντια καρφωμένα
πάνω στο πιο κουρασμένο χέρι
τα μάτια της
γράφουν όλο το σκοτάδι του κόσμου
στάζουν οξύ να γεμίζουμε τα ποτήρια
κλείσε τη μύτη και πιες το
πιες θα σου κάνει καλό 
τι φοβερό το πρόσωπό της

ζωγραφιζόταν καμιά φορά
στον τοίχο του παιδικού μου δωματίου
το έχω δει και στα μάτια σου
όταν αγριεύουν οι νύχτες
κι ανάμεσα στις ξεχασμένες μολότωφ
που σαν κεράκια για τις ψυχές 
αργοσβήνουν στην άσφαλτο
μα πιο συχνά
το βλέπω στον καθρέφτη
τότε ανάβω όσο πιο πολλά φώτα μπορώ
και πλένομαι πλένομαι πλένομαι
ύστερα κάνω ασκήσεις λήθης
να ξεχνώ
να ξεχνώ
να ξεχνώ μόνο

τι φοβερό το πρόσωπο της μοναξιάς
ψάχνω ένα χέρι 
να μου σκεπάσει τα μάτια

Κατερίνα Ζησάκη
από τη συλλογή Ιστορίες απ' το Ονειροσφαγείο, 2014