διορθώσεις

το πιο όμορφο ποίημα
το έγραψα
πάνω στη γυμνή σου πλάτη
τη φιλημένη απ' την κίτρινη λάμπα
και τη βροχή
που έπεφτε από τα κορμιά μας
όμως σε μια αναλαμπή
ή μια κρίση
μετά φόβου κριτικής
το τσαλάκωσα

δεν - ήταν - κατάλληλο

μαζί χάθηκες κι εσύ
τώρα ποιος 
θα φωτίζει το χαρτί τις νύχτες
σε ποια κρυφή αμυχή 
θ' αναζητάω μελάνι
και ποιος
θα ψιθυρίζει
στα μάτια μου λέξεις

μη με παίρνετε στα σοβαρά
άλλωστε
ένα άνθρωπος που
τσαλακώνει
έτσι
μια πλάτη
δεν μπορεί παρά να είναι 
δειλός
          ή τουλάχιστον
                               δακρύβρεχτα
                                                      αστείος

Κατερίνα Ζησάκη
από τη συλλογή Ιστορίες απ' το Ονειροσφαγείο, 2014