Μπροστά στον κάδο

Σήμερα μάζεψε τις μνήμες
σε μια σακούλα πλαστική.
Ρούχα που φόρεσαν χαρούμενες στιγμές
κι έφεγγαν πότε πότε στο συρτάρι.
Αλλά τα μάζεψε,
τι ωφελεί; 
Μήπως θα ξαναφορεθούν 
χωρίς να τον πονέσουν;

Έτσι, μπροστά στον κάδο απορριμμάτων
είναι δεμένα σε μια σακούλα μαύρη
πλαστική.
Τίποτα δεν εκπέμπουν δίχως φως
τα χρώματα εκεί. 
Άχρηστα, στάσιμα, αφού
ποτέ δεν θα εξελιχθούν
(και πώς να εξελιχθούν στιγμές που πέρασαν;)
δέχονται μόνο επιδιορθώσεις τα παλιά. 
Αλλά και πάλι,

φαντάσματα του βίου στο μαυλό.
Τεχνάσματα του χρόνου για να υπάρχουν. 


Ελένη Δημητριάδου-Εφραιμίδου
από τη συλλογή Δωριείς και Ξυλοκόποι, 2014