Σάββατο 20 Σεπτεμβρίου 2014

Μνήμη




















Όλο περίμενες την πρώτη αχτίδα του ήλιου
να διαπεράσει την ψυχή.
Ίσως γι'αυτό να ζούσες σ'ένα κόσμο πλασμένο από βλέμματα.
Δεν έχεις μάθει να αντέχεις την απουσία.
Τα πρόσωπα που πέρασαν από τη ζωή σου,
όμοια με φωταγωγημένα πλοία,
αναχωρούνε σιωπηλά μέσα στη νύχτα.
Κι έρχεται να απλωθεί ο στεναγμός,
διάφανο κύμα στη φωνή σου.
Παρούσα η μοναξιά.
Δεν κάνει λάθη όμως η μνήμη.
Θυμάσαι τα αγγίγματα,
χνάρια που αφήνουν πάνω στην άμμο οι γλάροι .
Κι όταν ακούς τους θρόους της αυγής,
αλλάζουν τα νοήματα.
Κρυφομιλούν οι σκέψεις γλυκύτερα απ' τον άνεμο.

Μνήμη ακριβή, κεχριμπάρι απαλό,
μία προσευχή τυλιγμένη στου νου τα κλαδιά,
πώς με μαθαίνεις .
Πώς με μαθαίνεις κάθε φορά που λάμπει ο ήλιος

πάνω από τη θάλασσα,
να μην δακρύζουνε τα μάτια.
Έλυα Βερυκίου
αδημοσίευτο

2 σχόλια:

ξωτικό είπε...

Αυτό το κεχριμπαρένιο κομπολόι της μνήμης με άγγιξε ,σαν να το ένοιωσα στη χούφτα μου....
κι όπως μ'αρέσει να καραδοκώ τις ανατολές ......καταλαβαίνεις πόσο μου ταίριαξε.

Καλό βράδυ ποιητή μας

Poet είπε...

Εγώ απλώς θα πω στην¨Έλύα ότι είναι μεγάλη υπόθεση να αρέσει ένα ποίημά της στο ξωτικό της μουσικής και των χρωμάτων. Αποκτά έτσι πρόσβαση στις υπερβατικές ποιητικές δυνάμεις.

Καλή Κυριακή με τη λιακάδα, φεγγαρόλουστη.