Παρασκευή 19 Σεπτεμβρίου 2014

Αν γράφω ποιήματα






















photo art, the flickerees, deviantart.com


Η θλίψη άναψε πάλι το κρυφό της άστρο στον ουρανό.
Μία ησυχία υγρή και απαλή.
Μόνο ο ήχος της βροχής,
δάκρυα αργυρά πάνω στα φύλλα.
Θα ήθελα να μη ματώνω
να βαδίζω χωρίς φόβο
μες στην κατάφωτη νύχτα σου.

Το πρόσωπό σου ένα θολό φεγγάρι,
λεπτή λεπίδα από φως που με σημαδεύει.
Όλες μου οι αισθήσεις
παραδομένες στη διάφανη μουσική σου.
Αντανακλάς ολόκληρος το απέραντο.
Κρυφή οπτασία είσαι, ένα κύμα μυστικό,
κι εγώ να προσδοκώ το θαύμα σου στην αναδίπλωσή του.

Μη με κοιτάς.
Παλεύω πάλι τώρα που βραδιάζει, ίσως τρέμω.
Είναι κι αυτή η βροχή,
ένας αδιόρατος σπαραγμός,
καθώς το σώμα απ' την ψυχή χωρίζει.
Κι αν γράφω ποιήματα,
είναι γιατί μέσα μου εκείνο το μικρό παιδί,
ακόμα και στην πιο βαθιά χαρά του,
δεν παύει να αγαπά και να δακρύζει.

Έλυα Βερυκίου
από τη συλλογή Σιωπή Κρυστάλλινη, 2014

Δεν υπάρχουν σχόλια: