Να το κρατάτε εξημερωμένο στην αυλή.
Κάποιες νύχτες να αφήνετε την πόρτα ανοιχτή.
Θα ανεβαίνει στο κρεβάτι
πηχτές κηλίδες στα σεντόνια
δαγκωματιές στο στήθος, στον λαιμό.
Θα το ακούτε να αλυχτάει.
Δεν θα το αλυσοδέσετε ποτέ.
Σας γνωρίζει.
Πολύ πιο βαθιά από ό,τι ποτέ θα καταλάβετε.
Το γνωρίζετε.
Είναι ο ομφάλιος λώρος που σας δένει με την μνήμη.
Κοιμόταν κάτω από την κουνουπιέρα.
Έκοβε κομμάτια τις σάρκες της κούκλας
όταν μαλώναν οι γονείς
ξέσκιζε τα μαξιλάρια
όταν αποχωρούσαν οι αγαπημένοι.
Με μία και μόνο κίνηση σας τρώει την καρδιά.
Ποτέ μην παλέψετε μαζί του,
ούτε να κοιμηθείτε με ευγενικούς αγνώστους
σε φτηνά ξενοδοχεία
μόνο και μόνο γιατί δεν αντέχετε το λυσσασμένο γάβγισμα.
Χαϊδεύετέ το τρυφερά, να το εκθέτετε δημόσια.
Μία βόλτα στο πάρκο με την ανοιχτή ρωγμή,
τον οριζόντιο κρατήρα που κοχλάζει, βοηθάει
Και κυρίως,μην γράφετε ποιήματα.
Το εξαγριώνουν.
Ύστερα κυλιέται σε μαύρα τριαντάφυλλα.
Γενικά να είστε ψύχραιμοι και ευγνώμονες.
Μην ξεχνάτε.
Το πένθος υπάρχει για να καλύπτει το απόλυτο κενό.
Χλόη Κουτσουμπέλη
από τη συλλογή Κλινικά απών, 2014
Αναρτήσεις
3 σχόλια:
To δικό μου πένθος δεν εξαγριώνεται όταν γράφω ποιήματα. Τα θεωρεί μάλιστα ως ύμνο στην παντοδυναμία του. Καμιά φορά μου επιτρέπει ακόμη και να χαμογελάσω, να χαρώ. Με τη γενναιοδωρία του άρχοντα που γνωρίζει ότι η ψυχή μου του ανήκει. Αμετάκλητα.
Συνταρακτικό. Όπως πολλά από τα ποιήματα της Χλόης, ακουμπάει κάτι μέσα μου που ματώνει και κλαίει και μετά τη βροχή βγαίνει στον ήλιο και ηρεμεί και ξεκουράζεται.
Τι ωραία που τα λες, Αγγελικούλα μου. Ποιητικά και αληθινά!! Η εμπειρία είναι κοινή καθώς ανήκουμε όλοι στο θλιμμένο γένος των ανθρώπων.
Δημοσίευση σχολίου