Σαν τον μεταξοσκώληκα

Κάποτε νιώθω σαν τον μεταξοσκώληκα
που χόρτασε φύλλο χλωρό και υφαίνει το μετάξι του.
Ό,τι γράφω είναι πράγματα
που ταξίδεψαν πολύ μέσα μου
και φτάνουν τελικά στον προορισμό τους.
Λέξεις παλιές εμφανίζονται φρέσκιες
σαν τα καινούργια λουλούδια
από παλιά είδη στον κήπο μου
και μου τρυπούν τις αισθήσεις.
Κόσμος πολυποίκιλος παρελαύνει
και τα ασύνδετα συνδέονται,
τα ανόητα νοηματίζονται
και επενδύονται σ' ένα ιστό
που πλέκεται και προχωρεί.

Το ποίημα είναι σαν μια εποχή του χρόνου
που έρχεται και με βρίσκει.
Με λίγο ήλιο, λίγη βροχή, μια γωνιά δάσους,
έναν μισοφωτισμένο δρόμο
κι ένα δωμάτιο για τον έρωτα
μπορείς να φτιάξεις έναν ολόκληρο κόσμο.
Με λίγη ποσότητα θεού
μπορείς να χτίσεις μια θρησκεία,
με λίγες δόσεις απελπισίας μια επανάσταση,
με λίγες λέξεις, λίγα χρώματα
και κάποια αποθέματα συναισθημάτων
ένα ποίημα.

Δεκέμβριος 2010

Γιώργος Μολέσκης
από τη  συλλογή Το ημιτελές ποίημα, 2014