Το τσέλο

Δυο νέοι καταφθάνουν σε ένα εξοχικό σπίτι. Και χαίρεται το ερμητικά κλεισμένο σπίτι. Καιρό έχει να νιώσει ανθρώπινη παρουσία. Θέλει να την αγγίξει να την πάρει στην αγκαλιά του κι αυτή χαμογελάει κι απομακρύνεται. Κάθε τόσο φτάνουν κοντά πολύ κοντά έτοιμοι να φιληθούνε αλλά. Περνάνε στο σαλόνι κι αυτή αρχίζει να παίζει τσέλο. Αυτός την απολαμβάνει βυθισμένος στον καναπέ. Του αρέσει η προσηλωμένη της έκφρασή στο κενό. Με τι πάθος που παίζει. Κι αυτός μικραίνει και μικραίνει. Της αρέσει που μικραίνει μέχρι που γίνεται γάτος βυθισμένος στον καναπέ. Πηγαίνει και τρίβεται στα πόδια της. Της αρέσει πολύ όταν το κάνει αυτό. Τώρα που γέρασε περνάει ώρες στον καναπέ χαϊδεύοντας το γάτο. Ένα δάκρυ κυλά στο μάγουλό της για κείνον που οι δύστροπες περιστάσεις της ζωής δεν την άφησαν να. Παρατηρεί το σαρακοφαγωμένο τσέλο και θυμάται πως από τότε έχει να το αγγίξει. Από τότε που ήθελε να την φιλήσει.

Παύλος Παρασκευαϊδης 

από τη συλλογή «Μουσείο κέρινων ποιημάτων», 2014