Δυο εραστές σηκώθηκαν από το κρεβάτι αργά, οι πτυχές απ΄τα σεντόνια κύματα που τους ξεσήκωσαν, αναμετρήθηκαν μαζί τους, οι πτυχές απ΄τα σεντόνια αίματα που καταβρόχθισαν μια νύχτα, με χάση φεγγαριού.
Δυο εραστές άνοιξαν τα ψυγείο και στάθηκαν μπροστά του γυμνοί, δροσίστηκαν και έβγαλαν τις γλώσσες τους κοροϊδευτικά στα παγάκια που άχνιζαν, δεν έφαγαν τίποτα πέρα από σάρκες από τις σάρκες τους.
Δυο εραστές τραγούδησαν δυνατά, τόσο δυνατά που κανείς δεν τους άκουσε, στήθηκαν στο μπαλκόνι, γυμνοί και σιωπηλοί και τότε όλοι τους κοίταζαν και τραγούδησαν αντί γι' αυτούς.
Δυο εραστές ξεκαρδίστηκαν απ' τα γέλια, γέλασαν τόσο που στο τέλος έκλαψαν, τους τύλιξε η μοναδιά τους σε μια κόλα χαρτί και το χαρτί ταξίδεψε και ταξίδεψε άγραφο, μέχρι που ξεβράσηκε ο έρωτας σε μια παραλία.
Όλοι βλέπανε το χαρτί μα κανείς δεν το άγγιζε μέχρι που χάθηκε η παραλία και κατακτήθηκε απ' τη θάλασσα.
Ντενίζ Παναγιωτοπούλου
από τη συλλογή Hic sunt leones, από τις σημειώσεις μιας παρατεταμένης εφηβείας, 2014
Αναρτήσεις
1 σχόλιο:
Δύο ακόμη ποιήματα αυτής της συλλογής αναρτήθηκαν στο Λιβάδι το 2012 από δημοσίευσή τους στο ηλεκτρονικό περιοδικό Ποιείν. Τότε με τίτλους Οι ένοικοι και Ανίκανος θεός, ενώ τώρα υπάρχουν στη συλλογή ελαφρά τροποποιημένα με τίτλους Κρυφτό στη αυλή, ΙΙ, και Εκτός εαυτού.
Δημοσίευση σχολίου