Χάθηκα μέσα στο δάσος. Πού είναι οι προβολείς του αυτοκινήτου να μου δείξουν πού πάω;
Χάθηκα μέσα στο δάσος. Μπλέχτηκα με τους κισσούς που αγκάλιασαν ξέφρενα τις βελανιδιές.
Χάθηκα μέσα στο δάσος. Περιμένω να βγει το φεγγάρι, αγαπημένη ερωμένη σε περιπάτους μοναχικούς.
Χαμένος μέσα στη σιωπή του δάσους. Συνοδοί μου τα νυχτοπούλια, μαθαίνω νέες αναγνώσεις, ακούω μα δεν μιλάω, φεύγω όλο φεύγω, μα όλο έρχομαι.
Σιωπή του δάσους ο βόμβος του αέρα οπυ σχίζει στη μέση τη λαγκαδιά, ανεπαίσθητο χάδι.
Η βροχή ξέσπασε για τα καλά. Φλίκουρα παρασέρνει το ρέμα. Η ροή βρυχιέται σαν λιοντάρι που ψάχνει για ταίρι. Παρασέρνει ό,τι βρει μπροστά της, ώσπου πνίγει τη σιωπή, τη φλυαρία, τη φαυλότητα, πνίγει.
Και μετά το λαγκάδι βυθίζεται στη σιωπή του. Στις γνώριμες φωνές, στα νυχτοπούλια. Ντελάληδες του ποτέ και του τίποτα.
Ντενίζ Παναγιωτοπούλου
από τη συλλογή Hic sunt leones, από τις σημειώσεις μιας παρατεταμένης εφηβείας, 2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου