Τίποτα. Ούτε καν μια δροσοσταλιά στα ξεραμένα φύλλα
της ανάμνησης δεν απέμεινε από κείνες τις φοιτητικές συζητήσεις στα παγερά
διαμερίσματα να καίγεται το σύμπαν. Οι τοίχοι θυμούνται με νοσταλγία εκείνες
τις κοκκινωπές εξομολογήσεις: Να ξέρεις
πως εμείς θα τον αλλάξουμε τον κόσμο τούτο διότι. Τίποτα που λες δεν έγινε
τελικά. Δεν πάει πολύς καιρός που την είδανε ρακένδυτη την επανάσταση με λίγα
ψίχουλα σύνταξη στις τσέπες να βγαίνει απ’ τα γραφεία ενός ασφαλιστικού
οργανισμού βιαστική να κατευθύνεται στο φτωχόσπιτο όπου γεννήθηκε και τώρα
απομένουν μονάχα οι τίτλοι τέλους να σφραγίσουν την πολυτάραχη ζωή αυτού του
μονάκριβου τέκνου της ουτοπίας.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου