Στο αγώνισμα της μονομαχίας
δεν έχει σημασία η παιδική σου ηλικία,
αν ο μπαμπάς τραγούδαγε στο μπάνιο,
αν η μαμά άνοιγε τρύπες στον τοίχο με τρυπάνι,
αν σε κλειδώναν στο υπόγειο μιας ψυχρής ματιάς.
Το θέμα είναι η προσεκτική επιλογή.
Αυτή είναι ο καθρέφτης που ραγίζει.
Γιατί δεν τυχαίνει,
εμείς είμαστε αυτοί,
που ρίχνουμε το γάντι στο πρόσωπο του άλλου,
εμείς που σφραγίζουμε
με βουλοκέρι τον πάπυρο
που καταφθάνει με μαύρη άμαξα τη νύχτα.
Έρωτας, γράφει επάνω,
την τάδε ώρα κάτω από τα κυπαρίσσια.
Στο αγώνισμα της μονομαχίας
αυτό που έχει σημασία
είναι ο αντίπαλος με το κοντάρι.
Γιατί συστηματικά κάτω από την πανοπλία
τον ίδιο ιππότη διαλέγουμε συνέχεια
ηθελημένα γυμνωνόμαστε μαζί του στο σκοτάδι
εσκεμμένα του γεμίζουμε με βέλη τη φαρέτρα.
Στο αγώνισμα της μονομαχίας
το παν είναι η δική μας εξολόθρευση.
Αφού αυτήν έχουμε μεθοδεύσει
απ' την αρχή με τόσο πάθος.
Χλόη Κουτσουμπέλη
από τη συλλογή Κλινικά απών, 2014
Αναρτήσεις
3 σχόλια:
Στο αγώνισμα της μονομαχίας (με τον εαυτό τους) επιδίδονται κατεξοχήν οι Σκορπιοί, που χαρακτηρίζονται ταυτόχρονα από το (ερωτικό) πάθος της δημιουργίας και την ενόρμηση θανάτου. Το αίμα, τόσο για τη δημιουργία όσο και για τον θάνατο, το αντλούν από τα ισόβια ανοιχτά τραύματα της παιδικής ηλικίας τους.
Κάτι ξέρεις εσύ για να το λες, Αιώνιε Σκορπιέ, αλλά δεν είναι απαραίτητα έτσι πάντα, ακόμα κι όταν, Δον Κιχώτες, μονομαχούμε με τους ίσκιους μας, για να βρούμε το χαμένο νήμα-νόημα. Εδώ είναι ο Παράδεισος κι η Κόλαση εδώ.
Ο στίχος μου:
"αν σε κλειδώναν στο υπόγειο μιας ψυχρής ματιάς".
Συμφωνώ ότι αυτός είναι ο πιο ωραίος στίχος, Κική μου. Έχεις επίσης δίκαιο ότι κάτι ξέρω και ότι δεν είναι πάντα έτσι. Εμένα, για παράδειγμα, με είχε εξορίσει η μητέρα μου στην έρημο της απουσίας της. Κι όταν κάποτε έφτασα σε κάποια όαση, ήταν πλέον πολύ αργά για μένα, πάρα πολύ αργά. Κι άντε να πείσω μετά τον εαυτό μου ότι δεν έφταιγα εγώ για την εξορία.
Δημοσίευση σχολίου