Ματθίλδη

Η Ματθίλδη μάς έλεγε πάντοτε παράξενες ιστορίες που κανείς δεν τις πίστευε. Ώσπου μια μέρα την περιμέναμε κάτω απ’ το σπίτι της κι αυτή έπεσε απ’ τον 4^ο όροφο. Άνοιξε μια ομπρέλα και προσγειώθηκε απαλά απαλά δίπλα μας. Και μετά μας ρώτησε γιατί την κοιτούσαμε απορημένοι. Διότι τα θαύματα συμβαίνουν μεταξύ αθώων της απαντήσαμε. Έκτοτε ταξιδεύαμε πάνω στις ράχες δελφινιών και συχνάζαμε σ’ ένα μπαράκι στο βυθό του Θερμαϊκού όπου σέρβιρε ποτά ένα ευγενικό χταπόδι. Άλλες φορές πάλι μας προσκαλούσε για δείπνο μια αριστοκρατική αγέλη λύκων στο δάσος του Σελίου. Σπανιότερα δε πηγαίναμε τους μικρούς πελεκάνους στις κούνιες στο πάρκο του Φωκά. Κι οι γονείς τους να φέρνουν κύκλους στον αέρα εμποδίζοντας τη βροχή να πέσει. Ο χρόνος κυλούσε υπέροχα μέχρι που η Ματθίλδη μεγάλωσε και παντρεύτηκε. Την ημέρα του γάμου της ένα αόρατο χέρι μας έσπρωξε στο γκρεμό της καθημερινότητας.

Βέτοια, Ιανουάριος 2012

Παύλος Παρασκευαϊδης

από τη συλλογή «Μουσείο κέρινων ποιημάτων», 2014