Τρίτη 1 Απριλίου 2014

Μητριαρχία του έρωτα






















painting by Irina Vitalievna Karkabi

Μυτερά αθήλαστα στήθη
Ένστιχτο λύκαινας παρθένα λεκάνη
Εκεί που έριξε ανάσκελα ο ποιητής τον Μάη
Εκεί θέλω να γίνω μάνα σου

Να σε γεννήσω εραστή μου
Άντρα κατευθείαν
Πενήντα έξι ήλιους στην παλάμη στύβοντας
Εκεί βράχος μετέωρος
Έπειτα ανερμάτιστος σαν κατολίσθηση
Μικρός ανάμεσα στα πόδια μου σαν βρέφος

Ανάμεσα στα πόδια μου
Εκεί να σε αφήσει νηστικό ο έρωτας λεχώνα άπειρη
Στήθος σπανό τυφλός φαλλός γυμνό αγκίστρι
«Μάνα μου» να λες κι εγώ «μωρό μου όμορφο»
Κι όλο το βράδυ «κοιμήσου αγγελούδι μου»
Στα άσπρα σεντόνια των ποταμών θηλών που θα σε θρέψω

Ελένη Αλεξίου
από την ανέκδοτη συλλογή Μητριαρχία του έρωτα

7 σχόλια:

Poet είπε...

Με το ποίημα αυτό ολοκληρώνεται το αφιέρωμα στην ποίηση της Ελένης Αλεξίου, μιας ποιήτριας με σημαντικές δυνατότητες, μιας ελπίδας για το μέλλον. Καλή συνέχεια, Ελένη.

Και ναι, η γυναίκα που αγαπάμε είναι, ταυτόχρονα και διαδοχικά, όχι μόνο ερωμένη και μάνα αλλά και σύντροφος, φίλη, αδερφή και κόρη μας. Το πολυτιμότερο πλάσμα στη ζωή μας.

xromatisti είπε...

Όλες τις φορές που έρχομαι στα μπλογκ σου, Poet, το μυαλό μου κι η ψυχή μου ταράσσονται με την έννοια ότι κάτι νέο, άλλης οπτικής, άλλης διατύπωσης αλλά τόσο πραγματικό φανερώνεται μπροστά μου. Δεν έχω λόγια να πω για το ποίημα όπως δεν έχω και τις περισσότερες φορές που έρχομαι γιατί μένω συνεπαρμένη!

Poet είπε...

Τι ωραιότερο μπορεί να γράψει κανείς για ένα ποίημα !! Η Ελένη θα χαρεί πολύ με το σχόλιό σου, Χρωματιστή μου. Χαίρομαι βέβαια κι εγώ, γραμματικός σ' αυτό το ιστολόγιο των άλλων ποιητών. Ας ανθίσουν χίλια λουλούδια σε μια αιώνια άνοιξη !!

IZA είπε...

Ο απόλυτος έρωτας, αρχέγονος, πρωτόγονος, άγριος, μητριαρχικός. Πολύ όμορφο ποίημα που ξεχειλίζει γυναικείο ερωτικό πάθος. Καλή σου νύχτα, Τόλη.

Poet είπε...

H Ελένη βρίσκεται ένα βήμα πριν τον απόλυτο έρωτα, Μαρία μου. Λίγο πριν από το αλογάκι της Παναγίας (praying mantis):

«Το θηλυκο ειναι σχεδον διπλασιο και παντα μεγαλυτερο απο το αρσενικο και πιο επιθετικο.. Ειναι τοσο αιμοβορο που την ωρα του ζευγαρωματος ακριβως τη στιγμη που το αρσενικο εκσπερματωνει και αφηνεται πιο χαλαρο με μια απιστευτα γρηγορη κινηση το θηλυκο γυριζει και σκοτωνει το αρσενικο την ωρα που το γονιμοποιει και διαιωνιζει το ειδος. Συνηθως το αποκεφαλιζει με συνοπτικες κινησεις και στη συνεχεια το καταβροχθιζει παιρνοντας πισω τη χαμενη ενεργεια που 'σπαταλησε'' κατα τη διαρκεια της ερωτικης πραξης με το αρσενικό ....»

Καλύτερα όμως γιατί το απόλυτο δεν είναι στην ανθρώπινη φύση. Θα συμφωνήσω ως προς το ερωτικό πάθος, κυρίως γιατί κι εγώ φλέγομαι, μια ζωή φλέγομαι. Και για το ωραίο ποίημα φυσικά.

Ελένη Αλεξίου είπε...

Κάθε φορά καταβροχθίζω τον εραστή μου και τον ξαναγεννώ δυνατότερο. Μάλλον, έδωσα μόλις τον ορισμό της έμπνευσης, όπως την εννοώ. Μια δύναμη που μόλις εξαντληθεί και μου δώσει το ποίημα, επιστρέφει αναγεννημένη και δριμύτερη για το επόμενο.

Σε ευχαριστώ, Τόλη Νικηφόρου, για την τιμή και την χαρά να με αφήσεις για δεύτερη φορά να βρεθώ στην όμορφη παρέα σας. Η εκτίμηση είναι αμοιβαία.

Φιλικά
Ελένη Αλεξίου

Poet είπε...

Για μια φορά ακόμη επιβεβαιώνεται, Ελένη μου, ότι η ποίηση είναι ένα καθαρά ερωτικό φαινόμενο. Χωρίς έρωτα παθιασμένο, αβυσσαλέο, σαρκοβόρο, δεν υπάρχει ποίηση, δεν υπάρχει τέχνη άξια του ονόματος.

Περιμένω λοιπόν τη συνέχεια, ερωτικό-ποιητικό πλάσμα και φίλη μου.