στη μητέρα μου
Είναι μια πληγή
κάτω απ' το δέρμα μου
που δεν λέει να κλείσει.
Μια κάμαρα χλωμή
που κάθεσαι και με κοιτάζεις.
Ανοίγεις τα μάτια
προς το μέρος μου
και σωπαίνεις.
Ώρες διαρκεί η σκηνή
αιώνες στέκομαι μπροστά σου
και περιμένω να γελάσεις.
Να βρω τον δρόμο προς τα έξω
την πόρτα της επιστροφής
τη θάλασσα με τα κρυφά καράβια
να περάσω.
Ν' αφήσω λάφυρα στη μνήμη
τα μεσημέρια
τάμα παλιό να φέρω που το ξέχασα.
Όλα τα χρέη μου να σου πληρώσω.
Είναι ακριβή η αγάπη σου.
25/4/1999
Ελένη Μαρινάκη
από τη συλλογή Πλανόδιος άνεμος, 2000
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου