Δευτέρα 10 Φεβρουαρίου 2014

Ράγισμα






















art Dilka Nasyrova

Άρχισε να κλαίει, δεν θέλω να φύγουμε,
το πρόσωπό της χωμένο στα φουντωτά της μαλλιά.

Μα εγώ πιότερο συμπόνεσα εκείνο το αγόρι
που έλεγε αστεία, τραγουδούσε, γελούσε παράξενα
και όταν του είπαν «πάλι κλαίει»
δεν είναι εύκολο να είσαι μακριά απ' τους δικούς σου
      ανθρώπους, απάντησε,
μ' ένα μικρό, τόσο δα, ράγισμα στη φωνή του.

Κούλα Αδαλόγλου
από τη συλλογή Οδυσσέας τρόπον τινά,2013
Ενότητα 2. Διαδρομές

4 σχόλια:

ξωτικό είπε...

Πόσο δύσκολο να μπώ εδώ μέσα για λίγο .
Χάθηκα ταξιδεύοντας και στα παλιά της ποιήματα μέσα στο αχανές σύμπαν αυτών των ....τόσο δα μικρών της ζωής μας .

Μου ταίριαξε πολύ η ματιά της σαν... αδυσώπητος προβολέας που ακινητοποιεί έναν κόκκο ουσίας σε μια θάλασσα ασημαντότητας.
(κάπως έτσι τέλος πάντων, καταλαβαίνετε εσείς οι ποιητές ελπίζω ;-)

Η αγάπη μου είναι πάντα παρούσα μη σας ξεγελούν οι απουσίες ...

Poet είπε...

H αλήθεια είναι ότι κάνουμε φιλότιμες προσπάθειες να σε κρατήσουμε εδώ για πάντα, αγαθό ξωτικό της μουσικής. Για να πορευόμαστε με το φως του φεγγαριού σου.

Αυτό που επισημαίνεις ονομάζεται και «ποιητική στιγμή». Ο κόκκος ουσίας ή μουσικής ή συγκίνησης. Το κάτι εκείνο που δικαιώνει ένα ποίημα.

Η αγάπη σου είναι πολύτιμη για μας πέρα από την οποιαδήποτε απουσία.


Νικόλας Τσάρας είπε...

σε χαιρετώ και σε καλημερίζω

Poet είπε...

Καλησπέρα, φίλε Νικόλα.