δώδεκα χρόνια ...

στον πατέρα μου

Δώδεκα χρόνια κι όμως ακόμα
χορεύει φρέσκια μέσα μου
η απώλεια χέρι-χέρι με τη μνήμη.
Με πέταξες με το ένα χέρι στα βαθειά
και φώναξες,
κολύμπα
εγώ είμαι εδώ.
Μετά δολώσαμε το πολυάγκιστρο και
είπες απομακρύνσου.
Σε παρατηρούσα να στριφογυρίζεις
την πετονιά σα λάσσο
και να τη στέλνεις στα άπατα.
Τίποτα δεν με τρόμαζε,
ούτε καν η σκιά
μισού αιώνα που μας χώριζε.
Με ανέβασες σε ένα ποδήλατο
χωρίς βοηθητικές - δεν χρειάζεσαι δεκανίκια
- και με έσπρωξες να φύγω.
Όταν επέστρεψα με αίματα σε γόνατα κι αγκώνες
είπες την επόμενη θα πας πιο μακριά προτού να πέσεις.
Τόσα βιβλία που μαλώναμε ποιος θα διαβάσει πρώτος
τώρα βαρετά ανοίγουν τις σελίδες τους σε έναν αναγνώστη.
Μου λείπεις, δεν ξέρω τι άλλο να σου πω.
Ευχαριστώ και συγνώμες εμείς δεν είχαμε ποτέ.
Ότι είμαι εσύ, μόνο που εσύ δεν είσαι πια,
και δεν είναι
πως δεν σηκώνομαι κάθε φορά που πέφτω
είναι που απλώς καμιά φορά
δεν ξέρω κατά πού να πάω ...

Άννα Νιαράκη
από τη συλλογή Τετράδιο πειραμάτων, 2010