Τρίτη 3 Δεκεμβρίου 2013

εραστές από χαρτί


Αβίαστα παραδόθηκα στην εντροπία του έρωτα.
Κι όσο επιμένεις να τακτοποιείς,
τόσο το χάος διαστέλλεται μες στο κεφάλι μου.
Μου εξηγείς με λογική ότι δεν γίνεται.
Μα εγώ αποτυπώνω στο χαρτί χίλιες προτάσεις
που υμνούν το στέρνο σου.
Αλήθεια, ποτέ πριν δεν με είχε απασχολήσει
ένα στέρνο τόσο.
Στέλνεις γράμματα που εξηγούν και αναλύουν
το ανέφικτο.
Κι εγώ απαντάω με ποιήματα.
Εσύ θα κερδίσεις στο τέλος,
μα το χαρτί να ξέρεις,
προτιμά να φιλοξενεί περιγραφές του θώρακα
παρά δικαιολογίες.

Άννα Νιαράκη
από τη συλλογή Τετράδιο πειραμάτων, 2010

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Εξαιρετικό!
Α, ρε Άννα!

xromatisti είπε...

Νομίζω ότι πάντα πρέπει να υπερισχύει η λογική, απλά στο τέλος.
Ν'αφήνει χώρο στο συναίσθημα να εκφραστεί αλλά στο ενδεχόμενο επίκινδυνης ή αδιέξοδης λοξοδρόμησης να σ'επαναφέρει στην πορεία σου.
Να αφήνεται η εντροπία να εκφραστεί μέχρι του σημείου που θα οδηγεί σε εξέλιξη. Γιατί η εντροπία με την αταξία της αν αφεθεί ανεξέλεγκτη μπορεί να οδηγήσει και στο τέλος της ζωής.
Νομίζω, άλλωστε, ότι στις περιπτώσεις παράδοσης στην εντροπία του έρωτα, υπάρχει έστω και ασυνείδητα η ενδόμυχη επίγνωση του τελειώματος του έρωτα και ίσως αυτό είναι που κάνει και την ανάγκη βίωσής του τόσο μεγάλη.

Poet είπε...

Συνήθως δεν δεχόμαστε ανώνυμα σχόλια αλλά αυτό το λιτό, εύγλωττο και έσως πικρό σχόλιο θα το δεχτούμε.

Α, ρε Άννα !

Poet είπε...

Τώρα χαμογελάει το συναίσθημα, χαμογελάει το πάθος !!

Ως παιδί του δυτικού ορθολογισμού, μπορώ να δεχτώ τις θέσεις σου, χρωματιστή μου. Το ανατολίτικο αίμα της καρδιάς μου όμως άλλα λέει. Με το «πρέπει» γλυκια μου, θα γινόμασταν όλοι δημόσιοι υπάλληλοι. Θα καταργούσαμε την τέχνη (ή θα είχαμε μόνο φορμαλισμό ή σοσιαλιστικό ρεαλισμό που είναι περίπου το ίδιο), θα θέταμε τον έρωτα, το πάθος υπό έγκριση. Μα η ίδια η επικίνδυνη ή αδιέξοδη λοξοδρόμηση, όπως το θέτεις, είναι το μεθυστικό άρωμα της ζωής, η γοητεία των δευτερολέπτων. Ο έρωτας έχει ημερομηνία λήξεως αλλά και μόνο η ανάμνησή του κάνει το αίμα να ανάβει σαν φωτιά. Και μόνο να τον διακρίνεις στη στροφή του δρόμου, λες ότι δεν πήγε τζάμπα η ζωή σου, ότι κάποιες στιγμές έφτασες στην κορυφή, νίκησες τον θάνατο, άγγιξες την αιωνιότητα.