Δευτέρα 4 Νοεμβρίου 2013

The city of the discreet

















Κάτω από σφαλισμένα βλέφαρα τα Αλικάντο
ψιθυρίζουν ιστορίες για λάφυρα από πολέμους
που ματαιώθηκαν
επικαλούνται παλιούς σου γνώριμους μάρτυρες
αγνοούμενους
και αγνοημένους
ψάχνουν στην ίριδα μέταλλα ευγενή
λευκόχρυσο
στα μάτια των πεθαμένων

Έτσι εμφανίζονται τις ώρες τις μικρές της σιωπής
τα μεγάλα του μύθου πουλιά επάνω σου
εντός σου
φως αινιγματικό μες στο σκοτάδι
όσων γκρεμίστηκαν τυφλοί
πριν από σένα
- τώρα ενδημούν σε σπηλιές αρπακτικών στο Σαντιάγκο,
την Αρίκα, το Πουέρτο Μοντ
μαζί με αγάλματα εκπεσόντων θεών
στις γυάλινες επαύλεις της παιδικής ηλικίας μας

Από το δρόμο ακούγεται η μουσική
όσων δέθηκαν με όρκο βαρύ
να μη φανερώσουν αυτό που πάντοτε ήξερες
πως οι κερκόπορτες είναι κλειστές
και πως διέξοδος δεν υπάρχει
- ποτέ δεν υπήρξε -

πως ακόμα κι ο χρόνος κάποτε
σκαλώνει συμπαγής στα στακάτα κλικ
του χρονομέτρου
μαζί με τα χρόνια σου που κολλάνε γλιστράνε
και ξεκαρδίζονται

τα χρόνια σου που γλιστράνε
και ξεκουρδίζονται
αργά και παράτονα

σαν αρχαία πλήκτρα

Βαρκελώνη, Φεβρουάριος 2007

Ελένη Γαλάνη
από τη συλλογή Παρκούρ, 2012

2 σχόλια:

Chara Naoum είπε...

Πολύ ενδιαφέρουσα ποιήτρια η Ελένη Γαλάνη. Χαίρομαι όπως πάντα για την ανακάλυψη! Θα αναζητήσω οπωσδήποτε το Παρκούρ.
Καλησπέρα, Τόλη μου!
Πολλές, θερμές ευχαριστίες για τα μικρά θαύματα που μας χαρίζεις.

Poet είπε...

Είναι ωραίες αυτές οι ανακαλύψεις, Χαρά μου. Ιδίως τα τελευταία χρόνια με την ανθολογία, μου δόθηκε η ευκαιρία να κάνω πολλές (μεταξύ των οποίων κι εσένα τη ίδια, γλυκιά μου). Χαίρομαι λοιπόν που σου αρέσει η Ελένη Γαλάνη και αισθάνομαι βέβαιος ότι τα μικρά θαύματα θα συνεχιστούν. Να είσαι καλά και να γράφεις.