Το υπαίθριο καφενείο

Καθόμαστε όλο το βράδυ στο υπαίθριο καφενείο
οι καρέκλες το στρογγυλό τραπέζι το ούζο
ήλθες χαρούμενη και μού 'πες
πως κάθε βράδυ τα πουλιά
κάνουν αδιάκοπες καταδύσεις στο κύμα
παίρνουν άνθη πορφυρά της θάλασσας
και τ΄αποθέτουν στην ποδιά σου
δεν σε πίστεψα
εγώ τότες μόλις έβγγαινα κουτσαίνοντας από τ' όνειρο
έφευγες μακρυά γελώντας
τα μαλλιά σου ανέμιζαν ατημέλητα στο φως
σημαίες νυχτερινές τύλιγαν το πρόσωπό σου
τη λεωφόρο τ' ανθισμένα μπαλκόνια τους αναστεναγμούς
ένα πλοίο έμπαινε νυσταγμένο στο λιμάνι
άρχισε να μαζεύει τα ιστία του
σε λίγο ξημέρωνε
ξεχαστήκαμε βυθισμένοι ο ένας στο σώμα του άλλου
ομοβροντίες έσκισαν αίφνης τον ουρανό
ψηλά από το Λυκαβηττό
τα κανόνια χαιρετούσαν το πρωινό
που ανέβαινε ξαγρυπνισμένο σιάζοντας τα ρούχα του
μύριζε ακόμα κολώνια και γιασεμί
σου λέω΄
«έλα ν' ανεβούμε μαζί στο σύννεφο»
καθώς άγγιζα το κορμί σου
γέμιζε γαρύφαλλα πουλιά η παλάμη μου
άρχισαν να καίνε πυρσοί
καθώς παιδιά άναψαν τις φωτιές της ανάστασης
είπες τότε ν' αναληφθείς
τυλιγμένη ανέμους αστραπές ουρανούς
τα χέρια σου εξακολουθούσαν ακόμα να καίνε
άρχισαν ν' ανοιγοκλείνουν πόρτες παράθυρα
μ' ένα τρόπο παράξενα εορταστικό
ενώ η μπάντα του δήμου
ετοιμαζόταν να παιανίσει το εωθινό.

1 Μαϊου 1993

Νίκος Ορφανίδης
από τη συλλογή Ο άλλος χειμώνας, 1993
Συγκεντρωτική έκδοση Τα ποιήματα 1970-2009,2009