Κάπου σ' ένα λιμάνι χλωμό
Από αλάτι και πέτρα
Μπροστά στους κάβους
Μας είχε συνεπάρει η ιδέα πως η ζωή συνεχίζεται
Χιλιάδες μικροί ναυπηγοί
Ανθοκομούσαν αφρούς
Για την ανακαίνιση των υδάτων
Δεν είχαμε προσέξει τη σκουριά στις καρίνες
Την ανθοφορία του γήρατος
Τα μάτια μας είχαν πολλά νιάτα
Το φως κεντούσε στο δέρμα
Τη συμμετρία της προσμονής
Βόαζαν καπνούς τα κύτταρα
Δεν χώραγε η φθορά στης ανεμελιάς τον εξώστη
Χωράει τώρα όλη τη ζωή
(Και κείνα τα ετοιμόρροπα καράβια
Κρεμασμένα πάνω απ΄τα νερά
Να μας θυμίζουν ότι ξεκινήσαμε από κάπου το ταξίδι)
Ελευθερία Κυρίτση
από τη συλλογή Χειρόγραφη πόλη, 2013
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Η κακή μου ιντερνετική σύνδεση δεν μου εμφάνιζε αυτήν την ανάρτηση ως καινούρια.
Άλλο ένα ενδιαφέρον ποίημα.
Είναι ξεχωριστός ο τρόπος με τον οποίο ξεδιπλώνεται το "ταξίδι" της ποιήτριας.
Φεύγω με τον στίχο αυτό ως λάφυρο:
"Τα μάτια μας είχαν πολλά νιάτα"
Καλό βράδυ, Τόλη μου :-)
Τα ... όλα σας έχουν πολλά νιάτα, Χαρά μου. Χαρείτε τα πριν πετάξει μακριά το γλυκό πουλί της νιότης.
Ναι, η Ελευθερία αρχίζει να διαμορφώνει μια προσωπική φωνή. Νομίζω ότι καλό θα ήταν να κάνει μια πρόσθετη μικρή μετάγγιση λυρισμού στα γενικά εγκεφαλικά της ποιήματα.
Καλό βράδυ, γλυκό κοριτσάκι.
Δημοσίευση σχολίου