Και κάθε φορά
που ξεστρατίζω από τα χρόνια μου
θυμάμαι πως όταν σε γνώρισα
ήταν έρημος.
Σα να μην είχε προλάβει ο θεός
να τελειώσει τίποτα.
Μονάχα στην άκρη μιας υπόσχεσης
λυμένα τα πάνινα παπούτσια σου
ακόμη χαμογελούσαν.
Χριστόδουλος Δούκας
από τη συλλογή Ανορθόγραφες μέρες, 2013
2 σχόλια:
Λίγες σκέψεις που φιλτράρονται απο τρυφερά συναισθήματα παγώνουν τον χρόνο σε θεία έμπνευση..απο τα πιό συναρπαστικά σε ρομαντισμό και ευαισθησία ποιήματα που διάβασα τα τελευταία χρόνια θα έλεγα..
Ωραίο το ποίημα και γενναιόδωρη εσύ, Kate μου, όπως πάντα.
Δημοσίευση σχολίου