photo by midnightstouch, deviant art site
* Σιγά το πράγμα, γαλλικός ιδιωματισμός
Μα εκείνος πίνει
Πίνει
κύματα
αστερίες
Πίνει
γοργόνες
Συμπληγάδες
Πίνει ολάκερα νησιά
Την Κίρκη την ίδια
Πίνει
τα βράχια
τους υφάλους
Κι είναι ο καμβάς του μια
θάλασσα που δεν υπάρχει πια
Και του φυσά πνοή
Χαράσσει
με μόνο το κοχύλι που δεν ήπιε
ένα αλατισμένο φινιστρίνι
για να το ανοίξει
Να κοιμηθεί χορτάτος
στην αιωνιότητα
Χαρά Ναούμ
από τη συλλογή Άγρυπνες αντιλόπες, 2013
4 σχόλια:
Κι άλλο ένα πολύ ωραίο ποίημα! Θα αναζητήσω αυτή τη συλλογή.
Ποιητή μας, σε ξαναβρίσκω στα ωραία της γης:) πολύ όμορφες οι επιλογές σου όπως πάντα!
Θαυμάσια, αυτό θέλουμε κι εμείς. Επιπλέον χαίρομαι για τη μεγάλη ελκτική δύναμη της μικρής Γης μας που φέρνει κοντά μας ένα κορίτσι των άστρων. Σε ευχαριστώ, Άστρια.
Δεν ξέρω αν όποιος πιει όλη τη θάλασσα, κοιμάται χορτάτος, αλλά εκείνο το ξεχασμένο φινιστρίνι και το κοχύλι σίγουρα είναι η αιωνιότητα. Από αυτά θα ξαναρχίσουν όλα όσα έχουν ήδη σωθεί... Τι ωραίες εικόνες μου δημιουργούν τα ποιήματά σου Χαρά...
Τώρα που εμφανίστηκε η νονά της Χαράς, εγώ αποσύρομαι στα ενδότερα. Βέβαια, η Τζούλια την είχε ονομάσει «μικρή χορεύτρια των λέξεων» αλλά, όπως συμφώνησαν και όλοι οι τετράποδοι και φτερωτοί κάτοικοι στο Λιβάδι, το «μικρή ατίθαση και άγρυπνη αντιλόπη» της πάει εξίσου καλά.
Δημοσίευση σχολίου