Σάββατο 20 Ιουλίου 2013

Χάθηκε παιδί


Ηλικίας :                            παντοτινής
Χρώμα μαλλιών :              ατίθασο ανοιχτό με λυτές
                                           ανταύγειες ξενοιασιάς
Χρώμα ματιών :                 το πιο βαθύ ανυποψίαστο
                                           ανέφελου ουρανού
Έχει ύψος :                        ίσα με δυο πιθαμές
                                           αδίπλωτης χαράς

Την ημέρα που εξαφανίστηκε φορούσε ένα σκουρόχρωμο,
αμάνικο φόβο και ένα κοντό παντελονάκι ριγέ αγωνίας
        Παρακαλείται όποιος το ξαναβρεί ας γίνει για πάντα,
        για να μην ξαναχαθεί !

Δημήτριος Μ. Περέογλου
από τη συλλογή ΧΩΡΙΣμε, 2013    

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Τι γλυκό και τρυφερό ποίημα!
Έχω την εντύπωση ότι το χαμένο παιδί βρίσκεται κάπου μέσα μας,
τόσο βαθιά καταχωνιασμένο, που ούτε καν καταλαβαίνουμε πόσο ασφυκτιά,
διεκδικώντας το δικαίωμά του στο όνειρο.

ΥΓ. Το γράμμα στο Μιχάλη
...χαμένο στο απέραντο λευκό της σελίδας!

Κική

Poet είπε...

Και πάλι συμφωνούμε, Ροζαμούνδη. Με τη διαφορά ότι σε μένα το παιδί για λίγο έμεινε κρυμμένο. Και από την κρυψώνα του διεκδικούσε τόσο μαχητικά τα ρομαντικά, ονειρικά, ουτοπικά δικαιώματά του, που το άφησα εντελώς ελεύθερο να εκφραστεί.

Από τότε εκείνο γράφει τα βιβλία μου, δεν το έχεις καταλάβει; Έχει βαλθεί να γεμίσει με ποιήματα το απέραντο λευκό. Ουτοπικό, θα πεις. Θαυμάσια !!