Αποδημίες

Τέλη φθινοπώρου. Όλοι εκεί κι έτοιμοι, σαν από καιρό.
Ο παππούς, ο πατέρας, η γιαγιά, η μητέρα, ο δάσκαλος ...
Εγώ πάλι ανέκφραστος και χειμωνιάτικα ψύχραιμος.
Τον τόπο του εγκλήματος τους τον είχα ήδη υποδείξει:
το πέτρινο πηγάδι.
Στο ίδιο πηγάδι που κάποτε, σαν ήμασταν παιδιά, κάναμε
έναστρες σκέψεις και πανσέληνες ευχές, τώρα στον πάτο
του βρίσκονταν άναστρες πράξεις και λόγια ασέληνα.
Το θύμα, δεν ξέρω πώς, αλλά, κατά ένα περίεργο τρόπο,
ποτέ δεν βρέθηκε, λες κι είχε ανοίξει το πηγάδι και το είχε
καταπιεί. Κι έπειτα, έκλεισε ο παπα-Γρηγόρης το ψαλτήρι
του και, ξεροκαταπίνοντας,
 με ευλόγησε, καθώς δυο-τρία χελιδόνια άφηναν μερικά
γαρύφαλλα στο χώμα πριν φύγουν βιαστικά να προλάβουν
 κι αυτά την αποδημία.

Δημήτριος Μ. Περέογλου
από τη συλλογή ΧΩΡΙΣμε, 2013