Φίλοι μου του διαδικτύου,
Συμπληρώθηκαν ήδη δεκατρία χρόνια από τον Ιούνιο του 2008, όταν με τη Λίνα Παπαδοπούλου αποφασίσαμε να ανοιχτούμε στο πέλαγος των Ελλήνων ποιητών του 20ου (και του 21ου !!) αιώνα. Με προσωπικές θεματικές ανθολογίες. Με ποιήματα για τον έρωτα και την αγάπη, για την κοινωνία και την επανάσταση, για το όνειρο και την ουτοπία, για τον χρόνο και τη μνήμη, για τη μοναξιά, για το ίδιο το ποιητικό φαινόμενο, για όλα τα αιώνια θέματα της λογοτεχνίας.
Στο διάστημα αυτό, διάβασα αναρίθμητες ποιητικές συλλογές, ξεφύλλισα εκατοντάδες τεύχη λογοτεχνικών περιοδικών, ανέτρεξα σε μερικές δεκάδες ανθολογίες από τη βιβλιοθήκη μου και προμηθεύτηκα άλλες, για να θυμηθώ τα αγαπημένα μου ποιήματα, να ανακαλύψω άλλα και έτσι να μοιραστώ μαζί σας αυτόν τον αμύθητο πλούτο της ψυχής.
Εκτός από τις θεματικές ανθολογίες, σκοπός μας ήταν να παρουσιάσουμε ξεχωριστά σημαντικούς ποιητές, ιδίως εκείνους που είναι λιγότερο γνωστοί έξω από τον στενό ποιητικό κύκλο. Επίσης, να σας γνωρίσουμε αξιόλογους νέους ποιητές, την ελπίδα και το μέλλον. Αυτό έχει ήδη γίνει για αρκετούς ποιητές και θα συνεχιστεί με ειδικά αφιερώματα σε πολλούς άλλους. Με τον τρόπο αυτό, συνεχίζουμε με τη δική μας οπτική τις άλλες αξιόλογες προσπάθειες ανθολόγησης που έχουν γίνει στο διαδίκτυο.
Το ιστολόγιο φέρει ένα δικό μου ποίημα ως προμετωπίδα, υπήρξε όμως, έως πριν έξι χρόνια περίπου, αποτέλεσμα ομαδικής εργασίας. Συνεχίζω μόνος μου από τότε. Τα ποιήματα συνοδεύονται, σχεδόν πάντα πλέον, από πίνακες ζωγραφικής, εικόνες, σχέδια ή φωτογραφίες. Το ποίημα του Άρη Αλεξάνδρου στη στήλη «Το ποίημα που διανυκτερεύει», όπως και το δικό μου ποίημα ως προμετωπίδα της ανθολογίας, εκφράζουν τον αγωνιζόμενο άνθρωπο και το πνεύμα του ιστολογίου. Δραστικό αντίδοτο, ελπίζω, στη μοναξιά που ενεδρεύει μέσα μας.
Μερικούς μήνες μετά την αρχή αυτής της προσπάθειας, είχαμε τη χαρά να γίνει βασική συνεργάτιδά μας η πολύτιμη Τζούλια Φορτούνη. Η Τζούλια ανέλαβε να επιλέγει πίνακες και συνθέτει εικόνες για τα ποιήματα της ανθολογίας - μια πρωτότυπη δημιουργική εργασία. Τη Τζούλια διαδέχτηκε στον τομέα αυτό μια άλλη φίλη από την Αθήνα, η Γιάννα Αγγελοπούλου. Εδώ και έξι χρόνια περίπου, την εργασία αυτή έχω αναλάβει εγώ προσωπικά.
Βασικός συνεργάτης του ιστολογίου υπήρξε και ένας παλιός μου φίλος, ο ζωγράφος και λογοτέχνης Ντίνος Παπασπύρου. Κατά διαστήματα είχαμε τη βοήθεια και άλλων φίλων της ποίησης.
Μετά λοιπόν περισσότερους από 500 ποιητές με περισσότερα από 5.000 ποιήματα σε 14 θεματικές ενότητες, έχω πια συνειδητοποιήσει ότι το έργο αυτό δεν πρόκειται να τελειώσει. Δεν θα τελειώσει ποτέ γιατί η ποίηση δεν τελειώνει ποτέ. Δεν έχουν ακόμα ανθολογηθεί πολλοί σημαντικοί ποιητές και η ανθολόγηση άλλων δεν είναι πλήρης. Και το κυριότερο, παρά την παραδοσιακή μικροψυχία και μεμψιμοιρία στον τόπο μας, η ελληνική ποίηση γνωρίζει στις μέρες μας μια πρωτοφανή άνθιση.Οι παλιότεροι ποιητές δημοσιεύουν το έργο της ωριμότητάς τους ενώ εμφανίζονται συνεχώς αξιόλογοι νέοι ποιητές. Μέσα στην κοπριά φυτρώνουν εξαίσια λουλούδια.
Η έρευνα λοιπόν θα συνεχιστεί, παρά τη γενικότερη σοβαρή μείωση στην κίνηση των ιστολογίων, και θα προστεθούν στις ανθολογίες πολλοί ποιητές και πολύ περισσότερα ποιήματα. Με μοναδικό κριτήριο την ποιότητα. Πρόκειται ασφαλώς για μια φιλόδοξη προσπάθεια, ιδίως αν ληφθούν υπόψη οι τεχνικοί περιορισμοί ενός απλού ιστολογίου αλλά και ο περιορισμένος χρόνος που εγώ διαθέτω. Και κάτι ακόμα, νομίζω ιδιαίτερα σημαντικό. Η αγάπη όλων μας για την ποίηση δημιουργεί φιλικούς δεσμούς με ξεχωριστούς ανθρώπους που, πιθανότατα, δεν πρόκειται ποτέ να γνωρίσουμε από κοντά. Παράδειγμα η συνεργασία μου με τα άλλα μέλη της παρέας που υπήρξε σχεδόν αποκλειστικά ηλεκτρονική και τηλεφωνική. Και οι πολλοί κάτοχοι άλλων ιστολογίων που έχουν γίνει τακτικοί αναγνώστες μας. Νομίζω ότι αυτή είναι μια άριστη συστατική επιστολή για τη λειτουργία του διαδικτύου.
Ευχαριστώ θερμά τη Τζούλια, τη Λίνα, τη Γιάννα και τον Ντίνο, σας ευχαριστώ όλους.
Τόλης Νικηφόρου
Αναρτήσεις
4 σχόλια:
Γνωστό το όνομα. Δεν θυμόμουν κάτι παραπάνω όμως. Με άλλα λόγια, αδιάβαστη...
Τρέχοντας -πού αλλού;- στο Λιβάδι, βρήκα ούτε μία ούτε δύο αλλά 17 αναρτήσεις (υπέροχων) ποιημάτων.
Ααα... Ο άνθρωπος είναι μαιτρ του είδους.
Και δεν μιλάω για την όντως αριστοτεχνική του πλευρά,
αλλά για όσα αναδύονται μέσα από τη φοβερή συμπύκνωση του λόγου του στα χαϊκού,
για να καταλήξει λακωνικά λιτός και ουσιώδης.
(Πολλά "συν" +++.)
Κική
Έτσι είναι, Κική μου, και είμαι βέβαιος ότι ο Χάρης Μελιτάς θα χαρεί πολύ όταν διαβάσει αυτό το σχόλιο για τα χαϊκού του από μια ιδιαίτερα καλλιεργημένη γυναίκα που γνωρίζει τόσα πολλά για την ποίηση.
Ευχαριστώ για τα καλά λόγια, ξέρουμε όμως tous les deux (ομού-μαζί-και οι δύο) πολύ καλά
ότι είναι υπερβολές, (που -επιπλέον- μου φέρνουν αμηχανία).
Το να διαβάζω ποίηση δεν με κάνει αυτομάτως καλλιεργημένη.
Πολύ θα 'θελα να ήταν έτσι. Αλλά δεν είναι.
(Γι' αυτό, κόψτε κάτι...)
Tι να πω για σας, είστε μεν ένας intellectuel, που πατάει γερά στη γη δε, ατενίζοντας τον ουρανό...
Κική
Να κόψω, τι να κάψω, ας κόψω το «τόσα» από τα «τόσα πολλά» για να μείνει μόνο το «πολλά».
Στα εφηβικά μου χρόνια θαύμαζα τη λεγόμενη intelligentsia, Κική μου. Ήταν το μακρινό μου όνειρο. Αργότερα όμως ο όρος «διανοούμενοι» μου φάνηκε ελαφρά γελοίος (τουλάχιστον) καθώς υποδηλώνει πόζα και έπαρση. Μου αρκοεί λοιπόν να είμαι ποιητής. Τίποτα παραπάνω.
Σίγουρα αυτός δεν είναι χώρος για αμοιβαίες φιλοφροήσεις, είναι όμως χώρος για να εκφράσει κανείς ειλικρινά αυτό που αισθάνεται «Το πατάει γερά στη γη, ατενίζοντας τον ουρανό» μου αρέσει και νομίζω ότι αντποκρίνεται στην πραγματικότητα.
ΥΓ. Έχει γούστο με όλη αυτή την κουβέντα να μην έκανες την καθιερωμένη πλέον βουτιά για μένα.
Δημοσίευση σχολίου