Πέμπτη 16 Μαΐου 2013

Άτιτλο (Ποτέ δεν είχε τόσο θόρυβο το άδειο σπίτι μου ...)
















Ποτέ δεν είχε τόσο θόρυβο το άδειο σπίτι μου.
Σφύζει από ζωή και κίνηση,
φαντάσματα, οράματα, σκιές,
λόγια, κραυγές και κλάματα,
η βρύση τρέχει,
κάποιος κτυπά κάτι με δύναμη,
μια φωνή παρακαλά.
Και αναστεναγμοί,
πολλοί αναστεναγμοί
παντού, σε όλα τα δωμάτια.

Πόσο όμορφο είναι τώρα
το άδειο σπίτι μου.

Καίτη Βασίλάκου
από τη συλλογή Αγαπημένε μου ψυχίατρε πες μου ... , 2012

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Αρχίζει σιγά-σιγά να αποκαλύπτεται το βάσανο
του (ανεκπλήρωτου;) έρωτα με τους ανοιχτούς
(και κλειστούς) λογαριασμούς (του καθενός μας),
που όμως κάνουμε το λάθος να νομίζουμε ότι είναι Αγάπη.

Έτσι νομίζω...

(Πάλι μεγάλα λόγια κι υπερβολές
πάλι μεγάλα λόγια μου ξαναλές...)

Ακούστε το λίγο, είναι εξαιρετικό:

http://www.youtube.com/watch?v=FZyumnhx5_I

Κική

Poet είπε...

Προφανώς αναφέρεσαι στα δύο προηγούμενα ποιήματα, Κική μου.
Το ήξερα το τραγούδι αυτό αλλά βέβαια το ξανάκουσα και πράγματι είναι ωραίο.

Εκεί όμως που λέει ότι απεχθάνεται τα μεγάλα λόγια, εκστομίζει τα μεγαλύτερα όλων εκείνη η ίδια: «Ο κόσμος σου να είμαι εγώ ...» Επιείκεια λοιπόν για τους ερωτευμένους (που πάντα θα λένε μεγάλα λόγια), επιείκεια και για τους στιχουργούς που κολλάνε όποια λέξη ή φράση τους ταιριάζει και επαφίενται στη μουσική για να εξιλεωθούν.

Να τονίσω πάντως για μια φορά ακόμη και ως αιώνια ερωτευμένος με τα θαύματα του κόσμου, ότι ο έρωτας, με την ευρύτατη έννοια, είναι ζωή και είναι η κινητήρια δύναμη για κάθε μορφή τέχνης και για κάθε δημιουργία. Από την άλλη μεριά βρίσκεται ο θάνατος, είτε κυριολεκτικά, είτε με τη μορφή της ρουτίνας και της αδιαφορίας, της τυφλότητας για τα θαύματα του κόσμου που είναι απλόχερα σκορπισμένα τριγύρω μας παντού.

Όποιος λοιπόν έχει την αληθινή φλόγα μέσα του, μπορεί να χάσει έναν έρωτα ή να εκλάβει τον έρωτα ως αγάπη, σύντομα όμως θα αναβλύσει μέσα του το ίδιο ακαταμάχητο συναίσθημα για κόποιον άλλο ή για κάτι άλλο. Νομίζω.

Ανώνυμος είπε...

Ναι, για τα προηγούμενα μιλάω. Το τελευταίο ποίημα αποπνέει μοναξιά.

Συμφωνώ με όλα τα περί Έρωτος -Θανάτου.
Έτσι ακριβώς σκέφτομαι κι εγώ.
Επιπλέον, θλίβομαι αλλά και θυμώνω με τους παραιτημένους.

(...με θαύματα γεννιέται πάντα και πεθαίνει ο κόσμος
με θαύματα που κρύβονται μέσα στο φως
πριν απ’ το φως
πέρα απ’ το φως)

Τόσο ωραίο το ποίημά σας, καθόλου γλυκανάλατο,
δείχνει συμφιλίωση με τη χαρά της ζωής,
που στα νιάτα μας δεν εκτιμάμε καθόλου κάποιες φορές,
αν κρίνω από μένα.

https://www.youtube.com/watch?v=Di-etRm4cN8


Κική

Poet είπε...

Αυτό το ποίημα γράφτηκε μετά κάποιου είδους αποκαλυπτική εμπειρία για μένα, Κική μου. Ότι, δηλαδή, το θαύμα που περιμένουμε μια ζωή να έρθει (όπως λέει στο ωραίο τραγούδι του ο Leonard Cohen) βρίσκεται πάντα μέσα μας και βρίσκεται τριγύρω μας παντού. Αυτή η συνειδητοποίηση μπορεί να αλλάξει κυριολεκτικά τη ζωή μας.

Αχ, αν τα νιάτα ήξεραν και τα γηρατειά μπορούσαν, όπως λένε και οι Γάλλοι.