Φίλοι μου του διαδικτύου,
Συμπληρώθηκαν ήδη δεκατρία χρόνια από τον Ιούνιο του 2008, όταν με τη Λίνα Παπαδοπούλου αποφασίσαμε να ανοιχτούμε στο πέλαγος των Ελλήνων ποιητών του 20ου (και του 21ου !!) αιώνα. Με προσωπικές θεματικές ανθολογίες. Με ποιήματα για τον έρωτα και την αγάπη, για την κοινωνία και την επανάσταση, για το όνειρο και την ουτοπία, για τον χρόνο και τη μνήμη, για τη μοναξιά, για το ίδιο το ποιητικό φαινόμενο, για όλα τα αιώνια θέματα της λογοτεχνίας.
Στο διάστημα αυτό, διάβασα αναρίθμητες ποιητικές συλλογές, ξεφύλλισα εκατοντάδες τεύχη λογοτεχνικών περιοδικών, ανέτρεξα σε μερικές δεκάδες ανθολογίες από τη βιβλιοθήκη μου και προμηθεύτηκα άλλες, για να θυμηθώ τα αγαπημένα μου ποιήματα, να ανακαλύψω άλλα και έτσι να μοιραστώ μαζί σας αυτόν τον αμύθητο πλούτο της ψυχής.
Εκτός από τις θεματικές ανθολογίες, σκοπός μας ήταν να παρουσιάσουμε ξεχωριστά σημαντικούς ποιητές, ιδίως εκείνους που είναι λιγότερο γνωστοί έξω από τον στενό ποιητικό κύκλο. Επίσης, να σας γνωρίσουμε αξιόλογους νέους ποιητές, την ελπίδα και το μέλλον. Αυτό έχει ήδη γίνει για αρκετούς ποιητές και θα συνεχιστεί με ειδικά αφιερώματα σε πολλούς άλλους. Με τον τρόπο αυτό, συνεχίζουμε με τη δική μας οπτική τις άλλες αξιόλογες προσπάθειες ανθολόγησης που έχουν γίνει στο διαδίκτυο.
Το ιστολόγιο φέρει ένα δικό μου ποίημα ως προμετωπίδα, υπήρξε όμως, έως πριν έξι χρόνια περίπου, αποτέλεσμα ομαδικής εργασίας. Συνεχίζω μόνος μου από τότε. Τα ποιήματα συνοδεύονται, σχεδόν πάντα πλέον, από πίνακες ζωγραφικής, εικόνες, σχέδια ή φωτογραφίες. Το ποίημα του Άρη Αλεξάνδρου στη στήλη «Το ποίημα που διανυκτερεύει», όπως και το δικό μου ποίημα ως προμετωπίδα της ανθολογίας, εκφράζουν τον αγωνιζόμενο άνθρωπο και το πνεύμα του ιστολογίου. Δραστικό αντίδοτο, ελπίζω, στη μοναξιά που ενεδρεύει μέσα μας.
Μερικούς μήνες μετά την αρχή αυτής της προσπάθειας, είχαμε τη χαρά να γίνει βασική συνεργάτιδά μας η πολύτιμη Τζούλια Φορτούνη. Η Τζούλια ανέλαβε να επιλέγει πίνακες και συνθέτει εικόνες για τα ποιήματα της ανθολογίας - μια πρωτότυπη δημιουργική εργασία. Τη Τζούλια διαδέχτηκε στον τομέα αυτό μια άλλη φίλη από την Αθήνα, η Γιάννα Αγγελοπούλου. Εδώ και έξι χρόνια περίπου, την εργασία αυτή έχω αναλάβει εγώ προσωπικά.
Βασικός συνεργάτης του ιστολογίου υπήρξε και ένας παλιός μου φίλος, ο ζωγράφος και λογοτέχνης Ντίνος Παπασπύρου. Κατά διαστήματα είχαμε τη βοήθεια και άλλων φίλων της ποίησης.
Μετά λοιπόν περισσότερους από 500 ποιητές με περισσότερα από 5.000 ποιήματα σε 14 θεματικές ενότητες, έχω πια συνειδητοποιήσει ότι το έργο αυτό δεν πρόκειται να τελειώσει. Δεν θα τελειώσει ποτέ γιατί η ποίηση δεν τελειώνει ποτέ. Δεν έχουν ακόμα ανθολογηθεί πολλοί σημαντικοί ποιητές και η ανθολόγηση άλλων δεν είναι πλήρης. Και το κυριότερο, παρά την παραδοσιακή μικροψυχία και μεμψιμοιρία στον τόπο μας, η ελληνική ποίηση γνωρίζει στις μέρες μας μια πρωτοφανή άνθιση.Οι παλιότεροι ποιητές δημοσιεύουν το έργο της ωριμότητάς τους ενώ εμφανίζονται συνεχώς αξιόλογοι νέοι ποιητές. Μέσα στην κοπριά φυτρώνουν εξαίσια λουλούδια.
Η έρευνα λοιπόν θα συνεχιστεί, παρά τη γενικότερη σοβαρή μείωση στην κίνηση των ιστολογίων, και θα προστεθούν στις ανθολογίες πολλοί ποιητές και πολύ περισσότερα ποιήματα. Με μοναδικό κριτήριο την ποιότητα. Πρόκειται ασφαλώς για μια φιλόδοξη προσπάθεια, ιδίως αν ληφθούν υπόψη οι τεχνικοί περιορισμοί ενός απλού ιστολογίου αλλά και ο περιορισμένος χρόνος που εγώ διαθέτω. Και κάτι ακόμα, νομίζω ιδιαίτερα σημαντικό. Η αγάπη όλων μας για την ποίηση δημιουργεί φιλικούς δεσμούς με ξεχωριστούς ανθρώπους που, πιθανότατα, δεν πρόκειται ποτέ να γνωρίσουμε από κοντά. Παράδειγμα η συνεργασία μου με τα άλλα μέλη της παρέας που υπήρξε σχεδόν αποκλειστικά ηλεκτρονική και τηλεφωνική. Και οι πολλοί κάτοχοι άλλων ιστολογίων που έχουν γίνει τακτικοί αναγνώστες μας. Νομίζω ότι αυτή είναι μια άριστη συστατική επιστολή για τη λειτουργία του διαδικτύου.
Ευχαριστώ θερμά τη Τζούλια, τη Λίνα, τη Γιάννα και τον Ντίνο, σας ευχαριστώ όλους.
Τόλης Νικηφόρου
Αναρτήσεις
4 σχόλια:
Αρχίζει σιγά-σιγά να αποκαλύπτεται το βάσανο
του (ανεκπλήρωτου;) έρωτα με τους ανοιχτούς
(και κλειστούς) λογαριασμούς (του καθενός μας),
που όμως κάνουμε το λάθος να νομίζουμε ότι είναι Αγάπη.
Έτσι νομίζω...
(Πάλι μεγάλα λόγια κι υπερβολές
πάλι μεγάλα λόγια μου ξαναλές...)
Ακούστε το λίγο, είναι εξαιρετικό:
http://www.youtube.com/watch?v=FZyumnhx5_I
Κική
Προφανώς αναφέρεσαι στα δύο προηγούμενα ποιήματα, Κική μου.
Το ήξερα το τραγούδι αυτό αλλά βέβαια το ξανάκουσα και πράγματι είναι ωραίο.
Εκεί όμως που λέει ότι απεχθάνεται τα μεγάλα λόγια, εκστομίζει τα μεγαλύτερα όλων εκείνη η ίδια: «Ο κόσμος σου να είμαι εγώ ...» Επιείκεια λοιπόν για τους ερωτευμένους (που πάντα θα λένε μεγάλα λόγια), επιείκεια και για τους στιχουργούς που κολλάνε όποια λέξη ή φράση τους ταιριάζει και επαφίενται στη μουσική για να εξιλεωθούν.
Να τονίσω πάντως για μια φορά ακόμη και ως αιώνια ερωτευμένος με τα θαύματα του κόσμου, ότι ο έρωτας, με την ευρύτατη έννοια, είναι ζωή και είναι η κινητήρια δύναμη για κάθε μορφή τέχνης και για κάθε δημιουργία. Από την άλλη μεριά βρίσκεται ο θάνατος, είτε κυριολεκτικά, είτε με τη μορφή της ρουτίνας και της αδιαφορίας, της τυφλότητας για τα θαύματα του κόσμου που είναι απλόχερα σκορπισμένα τριγύρω μας παντού.
Όποιος λοιπόν έχει την αληθινή φλόγα μέσα του, μπορεί να χάσει έναν έρωτα ή να εκλάβει τον έρωτα ως αγάπη, σύντομα όμως θα αναβλύσει μέσα του το ίδιο ακαταμάχητο συναίσθημα για κόποιον άλλο ή για κάτι άλλο. Νομίζω.
Ναι, για τα προηγούμενα μιλάω. Το τελευταίο ποίημα αποπνέει μοναξιά.
Συμφωνώ με όλα τα περί Έρωτος -Θανάτου.
Έτσι ακριβώς σκέφτομαι κι εγώ.
Επιπλέον, θλίβομαι αλλά και θυμώνω με τους παραιτημένους.
(...με θαύματα γεννιέται πάντα και πεθαίνει ο κόσμος
με θαύματα που κρύβονται μέσα στο φως
πριν απ’ το φως
πέρα απ’ το φως)
Τόσο ωραίο το ποίημά σας, καθόλου γλυκανάλατο,
δείχνει συμφιλίωση με τη χαρά της ζωής,
που στα νιάτα μας δεν εκτιμάμε καθόλου κάποιες φορές,
αν κρίνω από μένα.
https://www.youtube.com/watch?v=Di-etRm4cN8
Κική
Αυτό το ποίημα γράφτηκε μετά κάποιου είδους αποκαλυπτική εμπειρία για μένα, Κική μου. Ότι, δηλαδή, το θαύμα που περιμένουμε μια ζωή να έρθει (όπως λέει στο ωραίο τραγούδι του ο Leonard Cohen) βρίσκεται πάντα μέσα μας και βρίσκεται τριγύρω μας παντού. Αυτή η συνειδητοποίηση μπορεί να αλλάξει κυριολεκτικά τη ζωή μας.
Αχ, αν τα νιάτα ήξεραν και τα γηρατειά μπορούσαν, όπως λένε και οι Γάλλοι.
Δημοσίευση σχολίου