Κυριακή 14 Απριλίου 2013

Τα αγάλματα των κοιμητηρίων















Τα αγάλματα των κοιμητηρίων
Δυο φορές πεθαμένοι

Με τα μαρμάρινα
Θλιμμένα τους πρόσωπα
Πάνω σε βάθρα

Ενδεδυμένοι τη φθορά

Με τσακισμένα τα περήφανα φτερά τους
Και μαυρισμένα δάφνινα στεφάνια

Σε ρητορική πόζα ή στάση προσευχής
Κραυγάζουν εγκατάλειψη

Κούκλες μαρμάρινες λευκές
Μορφές που δε μοιάζουν πια με κανένα

Φρόντισε γι' αυτό ο χρόνος και η λήθη

Τους επισκέπτονται μονάχα περιστέρια
Κι αποδημητικά πουλιά
Φτιάχνουν μες στις παλάμες τους φωλιές

Κι αν ήταν οι νεκροί τους αλαφρές ψυχές
Τους κελαηδούν αηδόνια'

Τα αγάλματα των κοιμητηρίων
Μια ανίσχυρη αγέλη αθανάτων

Ρένα Πετροπούλου Κουντούρη
από τη συλλογή Τα νεαρά ποιήματα, 2013

4 σχόλια:

55fm είπε...

Ουφ...πάντα στη θέα τους κάτι με πνίγει!
Δυνατό ποίημα!
Τόλη μου καλή σου βδομάδα!

Poet είπε...

Σε πνίγει και με πνίγει, Όλγα μου, η αίσθηση της ματαιότητας των πάντων. Όμως καλό μας κάνει να περνάμε κατά διαστήματα από ένα νοσοκομείο ή νεκροταφείο. Τονώνει την αλληλεγγύη μας για κάθε ανθρώπινο πλάσμα και την έμπρακτη αγάπη μας για τη ζωή. Για μένα το πιο πολύτιμο κοιμητήριο είναι εκείνο μέσα στην ψυχή μου για τους αγαπημένους μου που έχουν φύγει. Το σπαρακτικό ποτέ πια.

Πράγματι δυνατό ποίημα, ίσως το καλύτερο της Ρένας. Καλή εβδομάδα, γλυκιά μου.

ξωτικό είπε...

E δεν άφησες και τίποτα να πώ εγώ.
Την έχω κάνει έτσι ακριβώς αυτή τη βόλτα ,οχι σαν επίσκεψη σαν περίσκεψη......


(κι αυτή η...αναπηρική σύνταξη με έστειλλε ;-)

ένα γλυκό βραδυνό μελαγχολικά ανοιξιάτικο φιλί.

Poet είπε...

Αφού λείπεις, καλό μου ξωτικό, προσπαθώ να σε αναπληρώσω εγώ. Γιατί ο ποιητής είναι ένα μαθητευόμενο ξωτικό.

Αχ και βαχ κι αμάν αμάν. Αν το ρίξουμε στη μελαγχολία (που έχουμε χίλιους λόγους), χαθήκαμε. Κρατάω λοιπόν το ανοιξιάτικο φιλί και την αύρα σου. Καλό ξημέρωμα, φεγγαρόλουστη.