Τα αγάλματα των κοιμητηρίων
Δυο φορές πεθαμένοι
Με τα μαρμάρινα
Θλιμμένα τους πρόσωπα
Πάνω σε βάθρα
Ενδεδυμένοι τη φθορά
Με τσακισμένα τα περήφανα φτερά τους
Και μαυρισμένα δάφνινα στεφάνια
Σε ρητορική πόζα ή στάση προσευχής
Κραυγάζουν εγκατάλειψη
Κούκλες μαρμάρινες λευκές
Μορφές που δε μοιάζουν πια με κανένα
Φρόντισε γι' αυτό ο χρόνος και η λήθη
Τους επισκέπτονται μονάχα περιστέρια
Κι αποδημητικά πουλιά
Φτιάχνουν μες στις παλάμες τους φωλιές
Κι αν ήταν οι νεκροί τους αλαφρές ψυχές
Τους κελαηδούν αηδόνια'
Τα αγάλματα των κοιμητηρίων
Μια ανίσχυρη αγέλη αθανάτων
Ρένα Πετροπούλου Κουντούρη
από τη συλλογή Τα νεαρά ποιήματα, 2013
Αναρτήσεις
4 σχόλια:
Ουφ...πάντα στη θέα τους κάτι με πνίγει!
Δυνατό ποίημα!
Τόλη μου καλή σου βδομάδα!
Σε πνίγει και με πνίγει, Όλγα μου, η αίσθηση της ματαιότητας των πάντων. Όμως καλό μας κάνει να περνάμε κατά διαστήματα από ένα νοσοκομείο ή νεκροταφείο. Τονώνει την αλληλεγγύη μας για κάθε ανθρώπινο πλάσμα και την έμπρακτη αγάπη μας για τη ζωή. Για μένα το πιο πολύτιμο κοιμητήριο είναι εκείνο μέσα στην ψυχή μου για τους αγαπημένους μου που έχουν φύγει. Το σπαρακτικό ποτέ πια.
Πράγματι δυνατό ποίημα, ίσως το καλύτερο της Ρένας. Καλή εβδομάδα, γλυκιά μου.
E δεν άφησες και τίποτα να πώ εγώ.
Την έχω κάνει έτσι ακριβώς αυτή τη βόλτα ,οχι σαν επίσκεψη σαν περίσκεψη......
(κι αυτή η...αναπηρική σύνταξη με έστειλλε ;-)
ένα γλυκό βραδυνό μελαγχολικά ανοιξιάτικο φιλί.
Αφού λείπεις, καλό μου ξωτικό, προσπαθώ να σε αναπληρώσω εγώ. Γιατί ο ποιητής είναι ένα μαθητευόμενο ξωτικό.
Αχ και βαχ κι αμάν αμάν. Αν το ρίξουμε στη μελαγχολία (που έχουμε χίλιους λόγους), χαθήκαμε. Κρατάω λοιπόν το ανοιξιάτικο φιλί και την αύρα σου. Καλό ξημέρωμα, φεγγαρόλουστη.
Δημοσίευση σχολίου